ေမေဒးဆိုတာကို ၁၈၉ဝ ခုႏွစ္မွာ စတင္က်င္းပခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ အခုဆိုရင္ဒီကမၻာေပၚမွာေမေဒးအခမ္းအနားကို က်င္းပဆင္ႏႊဲၾကတာဟာ ႏွစ္အားျဖင့္၁၂၆ႏွစ္ေျမာက္၊ အႀကိမ္အားျဖင့္ ၁၂၇ႀကိမ္ေျမာက္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
တေန႔ ၈ နာရီ အလုပ္ခ်ိန္သတ္မွတ္ေရး ေတာင္းဆိုခ်က္နဲ႔ စတင္က်င္းပခဲ့တဲ့ကမၻာ့အလုပ္ သမားေန႔ေမေဒး ဆိုတာဟာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကတဲ့ အလုပ္သမားတိုက္ပြဲေတြရဲ႕အဆက္၊ မွတ္တိုင္တခုသာျဖစ္ပါတယ္။ စက္မႈေတာ္လွန္ေရး (ၿဗိတိန္မွာ ၁၇၆ဝ စုႏွစ္မ်ား၊ ျပင္သစ္မွာ ၁၈ ရာစုအကုန္ပိုင္းနဲ႔ အေမရိကန္မွာ ၁၈၁ဝ ခုႏွစ္) ကေန စက္မႈလုပ္ငန္းကို ႏိုင္ငံတကာ ျဖန္႔ၾကက္ခဲ့တာနဲ႔အတူ ကမၻာ့ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားမွာ အလုပ္သမားလူတန္း စားေပၚေပါက္လာ၊ အလုပ္သမားလႈပ္႐ွားမႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ အရင္း႐ွင္စနစ္ ျဖစ္ေပၚတိုးပြားမႈနဲ႔အတူ ျဖစ္ေပၚတိုးပြားလာတဲ့ ဒီအလုပ္သမား လႈပ္႐ွားမႈေတြဟာ ၁၈၃ဝစုႏွစ္မ်ား၊ ၁၈၄ဝစုႏွစ္မ်ား စသည္တို႔ ကစၿပီးအ႐ွိန္ရခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ၁၈၃၁နဲ႔ ၁၈၃၄ခုႏွစ္တို႔က လီယြန္ (ျပင္သစ္ႏိုင္ငံ)အုံႂကြမႈမ်ားနဲ႔ ၁၈၄၄ခုႏွစ္မွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ ဥေရာပအလယ္ပိုင္း၊ ဆိုင္လိ႐ွားနယ္(Silesia) (အခု ခ်က္ႏိုင္ငံနဲ႔ပိုလန္ေျမာက္ပိုင္း) ရက္ကန္း အလုပ္သမား အံုႂကြမႈေတြဟာ ျပင္းထန္ထင္႐ွားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ၁၈၇၁ခုႏွစ္မွာ ပဲရစ္ဘံုအဖြဲ႔ႀကီးေပၚေပါက္လာပါတယ္။ “အမွားေတြ ႐ွိလင့္ကစား ျပင္သစ္ဘံုအဖြဲ႕ဟာ ၁၉ ရာစုႏွစ္ အလုပ္သမားလႈပ္႐ွားမႈမ်ားရဲ႕ အလြန္ေတာက္ေျပာင္တဲ့ သာဓကတခုျဖစ္တယ္”လို႔ ရဲေဘာ္လီနင္က မွတ္ခ်က္ေပးခဲ့တဲ့ သမိုင္းမွာ ပထမဆံုးေသာ ပစၥည္းမဲ့အစိုးရတည္ေထာင္မႈ ျဖစ္ပါတယ္။ ပဲရစ္ဘံုအဖြဲ႕သားေတြဟာ အဆံုးမွာ ႐ံႈးနိမ့္သြားေပမယ့္ သူတို႔ဟာ ႏိုင္ငံတကာ့အလုပ္သမားေတြကို အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အသိတရားေတြ ေပးသြားခဲ့တယ္ဆိုတာကို အသိအမွတ္ျပဳၾကရမွာပါ။ သူတို႔ရဲ႕ေက်းဇူးႀကီးပါတယ္။
အမွန္ေျပာရရင္ မာ့က္စ္ဝါဒဟာ ဒီအလုပ္သမားလႈပ္႐ွားမႈေတြနဲ႔အတူ ေပၚေပါက္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလႈပ္႐ွားမႈေတြၾကားမွာပဲ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေၾကညာစာတမ္း ေပၚထြက္လာတာပါ။
ဒီလိုနဲ႔အလုပ္သမားတိုက္ပြဲေတြက ပင္လယ္သမုဒၵရာနဲ႔ ေတာေတာင္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ကမၻာအႏွံ႔ ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။ အတၱလန္တိတ္သမုဒၵရာတဖက္မွာ႐ွိတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ ၁၈၈၅ ခုႏွစ္ထဲမွာပဲ တိုက္ပြဲေပါင္း ၇ဝဝ ဆင္ႏႊဲၿပီး အလုပ္သမား ၂၅ဝ,ဝဝဝ ပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။။ ေနာက္တႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ၁၈၈၆ ခုႏွစ္မွာလည္း တိုက္ပြဲေပါင္း ၁၅၇၂ ပြဲမွာ အလုပ္သမားေပါင္း ၆ဝဝ, ဝဝဝ ပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲေတြရဲ႕ထင္႐ွားနီရဲတဲ့ အသီးအပြင့္တခုကေတာ့ ေမေဒးကို တကမၻာလံုးမွာ သတ္မွတ္အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ျခင္းပါပဲ။
အရင္း႐ွင္စနစ္က နယ္ခ်ဲ႕စနစ္အျဖစ္ တက္လွမ္းၿပီး ကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္လာေတာ့ မူလက ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ ဒီကိုလိုနီႏိုင္ငံေတြမွာလည္း (မႀကီးေသာ္ျငားလည္း) စက္မႈလုပ္ငန္းေတြ ေပၚလာၿပီး အလုပ္သမားနဲ႔အလုပ္သမားလႈပ္႐ွားမႈေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နိုင္ငံတကာ အလုပ္သမားဟာ အမ်ိဳးသားအသီးသီးရဲ႕လြတ္လပ္ေရးလႈပ္႐ွားမႈေတြနဲ႔ ေပါင္းစည္းမိလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပထမကမၻာစစ္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ ဒီအခ်င္းအရာရဲ႕ အထင္႐ွားဆံုး သာဓကကေတာ့ ေရနံေျမသပိတ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီသပိတ္ႀကီးကစလို႔ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ အလုပ္သမားေတြရဲ႕အစြမ္းနဲ႔အခန္းကို အသိအမွတ္မျပဳလို႔မရ ျဖစ္လာ ၿပီး အလုပ္သမားေတြ ထိပ္ကပါဝင္တဲ့ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးဟာ ဗမာျပည္ကို လြတ္လပ္ေရးေပးဖို႔ အဂၤလိပ္ေတြကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်သြားေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
လြတ္လပ္ၿပီးေနာက္ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ထူးျခားခ်က္ဟာ ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာ လက္ဝဲေလသံေတြ၊ ဆို႐ွယ္လစ္ စကားေတြ ေျပာၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ၁၉၁၇ ခုႏွစ္ မဟာေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးႀကီး၊ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း မွာ ဆိုဗီယက္ယူနီယံနဲ႔ ဆို႐ွယ္လစ္အင္အားစုေတြက ဖက္ဆစ္ေတြအေပၚေအာင္ပြဲခံမႈေတြရဲ႕ ဂယက္ေနာက္ဆက္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ကိုလိုနီေခတ္ကာလအတြင္းမွာ အလုပ္သမားေတြက အင္အားျပခဲ့တာလဲ ပါပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီီတုန္းက ဗမာျပည္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး အျပင္းထန္ဆံုးနဲ႔ အေမရိကန္စီအိုင္ေအနဲ႔ အနီးစပ္ဆံုးအင္အားစုျဖစ္တဲ့ ဖဆပလ ထဲက ဆို႐ွယ္လစ္ပါတီဝင္ေတြနဲ႔ ျဖစ္တည္ကာစ စစ္အုပ္ထဲက ဆို႐ွယ္လစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ ဆို႐ွယ္လစ္အမည္ ခံထားၾကပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာ သူတို႔ဟာ အလုပ္သမားမဲေတြရေအာင္၊ ျပည္သူေတြကို လွည့္စားႏိုင္ေအာင္လညး္ အလုပ္သမားအစည္းအ႐ံုးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ ထူေထာင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဗမာျပည္႐ွိ လူ႕အလႊာအသီးသီးရဲ႕ေအာက္ဆံုးက အလုပ္သမားေတြရဲ႕ဘဝကေတာ့ မြဲေတႏံုခ်ာ၊ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ အေျခအေနက မတက္ႏိုင္ခဲ့တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ ဗမာျပည္စစ္အုပ္စုအဆက္ဆက္ရဲ႕ ဖခင္ႀကီးလို႔ ဆိုရမယ့္ ဗိုလ္ေနဝင္းဆိုရင္ ျမန္မာ့ဆို႐ွယ္လစ္စနစ္ဆိုတာကိုေတာင္ ေႂကြးေၾကာ္၊ မဆလ လမ္းစဥ္နဲ့ အလုပ္သမားေကာင္စီ ဆိုတာေတြကို ဖြဲ႔စည္းၿပီး “ဆို႐ွယ္လစ္”ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးေတာင္ တည္ေထာင္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာၾကာလိုက္လို႔လဲ။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္၊ ေမ-ဇြန္အလုပ္သမား လႈပ္႐ွားမႈေတြက်ေတာ့ အလုပ္သမားေတြကို ရက္ရက္စက္စက္သတ္ျဖတ္၊ ႐ိုက္ႏွက္၊ ဖမ္းဆီးေတာ့တာပဲ မဟုတ္ပါလား။
ထူးထူးျခားျခား အသိအမွတ္ျပဳရမွာကေတာ့ နဝတ၊ နအဖနဲ႔ ဗိုလ္သိန္းစိန္အစိုးရေခတ္ပါပဲ။ အလုပ္သမားအစည္း အ႐ံုး/သမဂၢ စတာေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း မဖြဲ႔၊ တျခားသူေတြကိုလည္း ဖြဲ႕ခြင့္မေပးခဲ့ပါဘူး။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ သူတို႔နဲ႔ သူတို႔ခ႐ိုနီေတြကို ဒုကၡေပးတယ္လို႔ထင္တဲ့ အလုပ္သမားမွန္သမွ်၊ လႈပ္႐ွားမႈမွန္သမွ်ကို ရက္ရက္စက္စက္ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္တာပဲ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔တို႔ရဲ႕ အရင္က အစိုးရေတြလို ဟန္ေဆာင္တာ၊ အေရၿခံဳတာေလးေတြေတာင္ မလုပ္ေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါ။ ဗမာျပည္မွာ ေမေဒးအခမ္းအနားကို အာဏာပိုင္ေတြက မလုပ္ခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္သံုးႏွစ္ေလာက္႐ွိၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာရမွာပါ။
သူတို႔နဲ႔ေျပာင္းျပန္ ဗမာျပည္က အလုပ္သမားေတြကေတာ့ ေမေဒးေန႔ကို မေမ့ၾကပါဘူး။ ေမေဒးဆိုတာ ႏိုင္ငံတကာ အလုပ္သမားလႈပ္႐ွားမႈရဲ႕သေကၤတ၊ ႏိုင္ငံတကာအလုပ္သမားေအာင္ပြဲမ်ားရဲ႕အထိမ္းအမွတ္လကၡဏာ၊ ႏိုင္ငံတကာ အလုပ္သမားမ်ား ေ႐ွ႕ဆက္တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔အတြက္ တြန္းအားနဲ႔ခြန္အား ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သူတို႔ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာစြာ ေမေဒးအခမ္းအနားကို အထိမ္းအမွတ္ျပဳၾကမွာသာျဖစ္ပါတယ္။
တခ်ိန္က ဗမာျပည္ဟာ အိမ္နီးနားခ်င္းႏိုင္ငံေတြက အလုပ္႐ွာမရသူေတြ အလုပ္လာ႐ွာၾက၊ စီးပြားလာ႐ွာၾကတဲ့ႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ရဲ႕ဒဏ္ေၾကာင့္ ဗမာျပည္ဟာ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွနဲ႔ ေတာင္အာ႐ွက ေဈးအေပါဆံုး လုပ္အားေတြ တင္ပို႔တဲ့ႏိုင္ငံ ျဖစ္သြားရပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဗမာျပည္က အလုပ္သမားေတြဟာ သူမ်ားေတြရဲ႕ အထင္ေသးခံရ၊ အႏွိမ္ခံရ၊ အႏိုင္က်င့္ခံရ၊ အမ်ိဳးသားအရဂုဏ္သိကၡာပါ အႀကီးအက်ယ္က်ဆင္းသြားပါၿပီ။
ဒါ့အျပင္ ျပည္တြင္းမွာလည္း ျပည္ပက ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံသူေတြကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးခ်င္တဲ့ ခ႐ိုနီစစ္အစိုးရေၾကာင့္ အလုပ္သမားေတြဟာ သာမန္အခြင့္အေရးေတြဆံုး႐ံႈး၊ လစာေတြနိမ့္က်၊ လႈပ္႐ွားဆႏၵျပရင္ အဖမ္းခံရနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ေျခဖဝါးေအာက္ကို ေရာက္ေနၾကရပါတယ္။ ဒီလိုအခါမွာ အလုပ္သမားထုဟာ ေမေဒးနဲ႔ ၁၃ဝဝ ျပည့္ ေရနံေျမအေရးေတာ္ပံု စိတ္ဓာတ္ကို လႊင့္ထူၿပီး အနိမ့္ဆံုးေတာင္းဆိုခ်က္ေတြကစလို႔ မိမိတို႔ဘဝ သာယာေကာင္းမြန္တိုးတက္ေရးအတြက္ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ျမွင္တင္ကာ လႈပ္႐ွားတိုက္ပြဲဝင္သြားၾကရပါလိမ့္မယ္။
ဗမာျပည္က အလုပ္သမားေတြဟာ လူတန္းေစ ့ေနထိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္ အနိမ့္ဆံုးအားျဖင့္ ေအာက္ပါအခြင့္အေရးေတြကို အျပည့္အဝခံစားခြင့္ရၾကရပါမယ္။ ဒါေတြဟာ သာမန္ခံစားခြင့္သာမက အလုပ္သမားဂုဏ္သိကၡာနဲ႔လည္း ဆက္စပ္ေနပါတယ္။
၁။ တေန႔အလုပ္ခ်ိန္(၈)နာရီ၊ (တပတ္၄၄နာရီ)ထက္မေက်ာ္လြန္ေရး။
၂။ အလုပ္သမားတေယာက္ရဲ႕အနီမ့္ဆံုးလစာဟာ သူ႔မိသားစုစားဝတ္ေနေရး အတြက္အာမခံႏိုင္ေရး။
၃။ လုပ္ခ၊ လစာနဲ႔ လူေနမႈစရိတ္ညွိႏိႈင္းေဆာင္႐ြက္ေပးေရး။
၄။ တရားဝင္ခြင့္ရက္ခံစားခြင့္မ်ားနဲ႔ အစိုးရ႐ံုးပိတ္ရက္မ်ားကို လစာျပည့္ျဖင့္ ခံစားခြင့္ရ႐ွိေရး။
၅။ အခ်ိန္ပိုလုပ္ခစနစ္ျဖင့္ လုပ္အားညွစ္ထုတ္ခိုင္းေစျခင္းစနစ္ ရပ္ဆိုင္းေရး။
၆။ လုပ္ငန္းခြင္အေျခအေန က်န္းမာေရးနဲ႔ညီညြတ္ၿပီး အႏၱရာယ္ကင္းေစေရး။
၇။ အလုပ္႐ွင္အသိုင္းအဝိုင္းမွ အလုပ္သမားမ်ားအေပၚ အႏိုင္က်င့္ဆက္ဆံမွုမ်ားနဲ႔ ထင္သလို အလုပ္ထုတ္ပယ္မႈမ်ားကို ရပ္ဆိုင္းပစ္ေရး။]
၈။ အလုပ္သမားအခြင့္အေရးမ်ားကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ အလုပ္သမားဥပေဒမ်ားျပ႒ာန္းေပးေရး။
၉။ အလုပ္သမားသမဂၢမ်ား လြတ္လပ္စြာဖြဲ႔စည္းခြင့္ေပးေရး။
ေမေဒးဟာ တိုက္ပြဲ၊ ေမေဒးဟာ ေအာင္ပြဲျဖစ္တယ္။