ၿပီးခဲ့တဲ့ေ႐ြးေကာက္ပြဲရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲေတြထဲက ေကာင္းတာတခု ထပ္ထြက္လာျပန္ပါၿပီ။ အဲဒါကေတာ့ ႀကံ႕ ဖြတ္ ပါတီ ေခါင္းေဆာင္မႈထဲက အက္ကြဲေၾကာင္းႀကီးထင္ထင္႐ွား႐ွားေပၚထြက္လာတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေ႐ႊမန္းအပါ ႀကံ႕ဖြတ္ထိပ္သီး ၁၇ ေယာက္ ႀကီးမ်ားေတာင္ “အနားယူခြင့္”(ထုတ္ပစ္) ေပးလိုက္တာပါ။ သူတို႔လည္းေလ ေလာကီသား ေပမို႔လို႔ ေျပာရမလား၊ သူတို႔လည္းေလ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားေပမို႔လို႔ ေျပာရမလားမသိ၊ ပုခံုးေပၚမွာ ဘားတေျပာင္ေျပာင္၊ ၾကယ္တဝင္းဝင္းနဲ႔ ဗမာျပည္က စစ္အုပ္စုအဆက္အဆက္ဟာ အခုလို ေျမေပၚက ိုပစ္ခ်လိုက္တဲ့ အခါမွာ သင္းတို႔ဟာ က်ီးအာသီး သာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အတြင္းမွာ ပုပ္လိုက္ေနတာသာျဖစ္ေၾကာင္း ကမၻာက ျမင္ေတြ႔ၾကရျပန္ပါတယ္။
တခါမဟုတ္၊ ႏွစ္ခါမဟုတ္၊ မွတ္မွတ္ရရ ဒါပါနဲ႔ဆိုရင္ သံုး၊ေလးခါ ႐ွိပါၿပီ။ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ဦးႏုရဲ႕ သန္႔႐ွင္း ဖဆပလ က အျပတ္အသတ္ႏိုင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ မိတၳိလာတပ္မွဴးမ်ားညီလာခံမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းက သူတို႔ထဲကလူေတြ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ တည္ၿမဲ ဖဆပလ ဘက္ကို ပင္းတယ္လို႔ အျပစ္ပံုခ်ျပၿပီး ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္၊ ဗိုလ္ေအာင္ေ႐ႊ၊ ဗိုလ္သိန္းတုတ္ စတဲ့ သူနဲ႔မတည့္သူေတြကို တပ္ကထြက္ခိုင္းခဲ့တာကို သတိရၾကမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ေနာက္တခါ မေျပာမျဖစ္ ေျပာရမွာက ၁၉၇၇ ခုႏွစ္ မဆလ ပါတီ တတိယညီလာခံရဲ႕ အေရးေပၚညီလာခံမွာေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ သူ႔ေအာက္က ဦးထြန္းလင္း၊ ဦးသန္းစိန္၊ ဦးေက်ာ္ေဇာစတဲ့ ဗိုလ္ကေန ဦးေျပာင္းထားသူေတြကို ျပည္သူပိုင္ ပစၥည္းအလြဲသံုးစားလုပ္လို႔ (အဲဒီအမႈဟာ ႏို႔ဆီသၾကားအမႈလို႔ နာမည္ထြက္ခဲ့ပါတယ္) ဆိုၿပီး ဗဟိုေကာ္မတီေတြအပါ ဂိုဏ္းအလိုက္ အေရးယူတဲ့သေဘာမ်ိဳး ထုတ္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပႆနာစတာက ဗိုလ္ေနဝင္းထက္ ဗိုလ္စန္းယုက မဲပိုရေနလို႔ လို႔ေျပာၾကပါတယ္။
ဒါၿပီးေတာ့ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ နဝတ ကေန နအဖ ကို ေျပာင္းတဲ့အခါမွာလည္း ဧရာမအေရးယူမႈႀကီးတခု ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ီမွာ ဗိုလ္ေက်ာ္ဘ၊ ဗိုလ္ထြန္းၾကည္၊ ဗိုလ္ခ်စ္ေဆြ၊ ဗိုလ္ဖုန္းျမင့္၊ ဗိုလ္ျမသင္း၊ ဗိုလ္ျမင့္ေအာင္၊ ဗိုလ္မ်ိဳးညြန္႔၊ ဗိုလ္ေမာင္သင့္၊ ဗိုလ္ေအးေသာင္၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ခင္၊ ဗိုလ္ေက်ာ္မင္း၊ ဗိုလ္ေအာင္ရဲေက်ာ္၊ ဗိုလ္ေမာင္ေမာင္ခင္၊ ဗိုလ္စိုးျမင့္ ဆိုတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အဆင့္ ထိပ္သီး ၁၄ ဦးကို အၿပံဳလိုက္ အေရးယူဖယ္႐ွားခဲ့ပါတယ္။
စစ္အုပ္စုအတြင္းမွာ ဒီလိုက်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္ပါမက်န္ လုပ္တာေတြအျပင္ ဗိုလ္ေစာေမာင္၊ ဗိုလ္တင္ဦးစသူေတြ၊ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔နဲ႔သူ႔တပည့္ လက္ကိုင္တုတ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြြကို ျဖဳတ္ပစ္တာလို တဦးခ်င္းအလိုက္၊ အစုလိုက္ အေရးယူပစ္တာေတြလည္း မၾကာခဏဆိုသလို အမ်ားအျပား႐ွိပါေသးတယ္။ ဒါေတြကိုၾကည့္ၿပီး လူတခ်ိဳ႕က ဒါဟာ တျခားအဖြဲ႔ အစည္းေတြကို အစဥ္တစိုက္ သပ္လွ်ိဳၿဖိဳခြဲသူေနခဲ့သူေတြ ဝဋ္လည္တာလို႔ ဆိုခ်င္သူက ဆိုၾကပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလိုေျပာရင္ လြယ္လြန္းရာ က်မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးသက္သက္အေပၚမွာ အေျခခံ စုစည္းထားတဲ့ လူအစုအေေဝးတခုဟာ ကိုယ္က်ိဳးေၾကာင့္ပဲ ကြဲအက္၊ ပဲ့ထြက္တာ မဆန္းဘူးလို႔ ျမင္မိပါတယ္။
ဒီလို အစိုးရအေျပာင္းအလဲ၊ ႀကံ႕ဖြတ္ထိပ္ပိုင္းအေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေပၚေနတယ္ဆိုတဲ့ အၾကားကပဲ ဗမာျပည္မွာ မေျပာင္းမလဲ ဆက္တည္႐ွိေနတဲ့ အနိ႒ာ႐ံုေတြက မနည္းပါဘူး။ အဲဒီဟာေတြအထဲက အဆိုးဝါးဆံုးတခုကေတာ့ ျပည္တြင္းစစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ႐ွမ္းျပည္နယ္သာမက ရခို္င္ျပည္နယ္မွာပါ မျပတ္ျပဳလုပ္ေနတဲ့ ထိုးစစ္ေတြဟာ အေရအတြက္ပိုမ်ား၊ အတိုင္းအတာ ပိုႀကီးလာေနပါတယ္။ ဒီေန႔အခါမွာ ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာကို ကိုင္မထားႏိုင္ေပမယ့္ စစ္တပ္အာဏာကို ကိုင္ထားႏိုင္တဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းအေမြ ဆက္ခံသူ စစ္အုပ္စုက လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ေနတာကို ၂ဝဝဂ ဖြဲ႔စည္းပံု ဥပေဒနဲ႔ ေျခမန္းကြင္းစြပ္ခံထားရတဲ့၊ အသစ္တက္တဲ့ အစိုးရဟာ လက္ပိုက္ၾကည့္ရသလို ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အဓိပၸာယ္က ဒီႏိုင္ငံမွာ လက္ထဲ ေသနတ္႐ွိေနရင္ ကိုယ္ထင္တာ လုပ္လို႔ရေနတယ္ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျပည္တြင္းစစ္ကိစၥဟာ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးရဲ႕ ထိိပ္ဆံုးထားရတဲ့ အေရးကိစၥတခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာ တက္လာတဲ့ အစိုးရတိုင္းဟာ အနည္းဆံုးလိမ္ညာလို႔၊ ဟန္ေဆာင္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပည္တြင္းစစ္ကိစၥကို ေျပာၾကရ၊ ကိုင္တြယ္ၾကရပါတယ္။ ဒါဟာ ဗမာျပည္ျပည္သူေတြ အေတာင့္တဆံုးအရာမို႔ အာဏာရသူတိုင္း၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူတိုင္း လံုးဝႏွာေစးေနလို႔ မရတဲ့ျပႆနာ ျဖစ္ခဲ့တာ ဒီေန႔အထိပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးကိုလည္း မခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္၊ စစ္တပ္ကိုလည္း အမိန္႔မေပးႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရဆိုတာရဲ႕ စြမ္းရည္ကို ျပည္တြင္းစစ္ျပႆနာက စမ္းသပ္ေနပါတယ္။ သူ႔အဖို႔ေ႐ွာင္လႊဲလို႔မရတဲ့ ေမးခြန္းျဖစ္ေနပါတယ္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ျပည္သူလူထုမဲေပးတာဟာ ျပည္တြင္းစစ္ကို ဒီစစ္အုပ္စုနဲ႔ စစ္တပ္က ထင္သလိုလုပ္ခြင့္ေပးဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ဒီစစ္တပ္က ဘာလို႔အခုအထိ စစ္တလင္းေတြ ဖန္တီးၿပီး ထင္တိုင္း ႀကဲေနေသးတာလဲ။ အသစ္တက္လာတဲ့ အစိုးရနဲ႔ တိုင္းရင္းသားအင္အားစုေတြ အၾကားမွာ သပ္လွ်ိဳဖို႔လား၊ အစိုးရသစ္အတြက္ အခက္အခဲေတြ ဖန္တီးတာပဲလား၊ စဥ္းစားစရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္းစစ္ေတာ့ အျမစ္ေျမကဆိုသလို ဒီလိုျပႆနာ ေတြေပၚေနရတာရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ျပည္သူေတြက မဲမေပးဘဲ ျပည္သူေတြက မဲေပးအတည္ျပဳတယ္လို႔ လိမ္ညာအတည္ျပဳခဲ့တဲ့ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုေၾကာင့္ဆိုတာ ေတြ႕ရမွာပါ။ တည္ၿမဲ ဖဆပလ နဲ႔ ဆို႐ွယ္လစ္စစ္ဗိုလ္ေတြဟာ ၁၉၆ဝ ခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ မႏိုင္လည္းႏိုင္ရမယ္၊ ႏိုင္လည္းႏိုင္ရမယ္လို႔ ေႂကြးေၾကာ္ခဲ့တာကို သင္ခန္းစာယူထားသလား ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ ႏိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ႐ံႈးသည္ျဖစ္ေစ ဒီဖြဲ႔စည္းပံုအရ တည္႐ွိေနသေ႐ြ႕ကေတာ့ ဗမာျပည္က စစ္အုပ္စုနဲ႔စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ ဒူးႏွန္႔ေနမွာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
