ဝေတာင္တန္းက လြမ္းပန္းခ်ီ။ ေဆာင္းပါးအမွတ္(၃)။
ကၽြန္မသား–ညီရွင္း သို႔မဟုတ္ ကေလးစစ္သားျပႆနာ
ရဲေဘာ္႐ႈယဥ္
အေရးေတာ္ပုံ ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ(၂) အမွတ္ ၇ ေဆာင္းပါး
(၁)
ဒီႏွစ္(၂၀၁၆)ထဲ တ႐ုတ္ျပည္တဝန္းမွာက်င္းပတဲ့–အႏွစ္(၈၀)ျပည့္ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ပြဲ(Long March) အခမ္းအနားေတြမွာ အသက္(၉၀) ပတ္လည္ တပ္နီေတာ္သား (Red Army)ေဟာင္းေတြ တက္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ (၁၀၄)ႏွစ္႐ြယ္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းႀကီးတဦးေတာင္ ပါေသး။ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ပြဲဆိုတာက-တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ဦးစီးတဲ့ တပ္နီေတာ္က အဲဒီကာလ တ႐ုတ္ျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ခ်န္ေကရွိတ္-ကူမင္တန္ တပ္မ်ားရဲ႕ ျပင္းထန္လွတဲ့ ဝိုင္းဝန္း ပိတ္ဆို႔တိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္းမႈမ်ားကို မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆုံး ဒီတိုက္ခိုက္မႈမ်ားကို ေရွာင္ရွားေရးအတြက္ သူတို႔ တေတြ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ေတာင္ပိုင္းမွာ ရွိတဲ့ အေျခခံေဒသေတြ (က်င္ကန္းစန္း အပါအဝင္) ကို စြန္႔ပစ္ၿပီး ဟိုးအေရွ႕ေျမာက္ ဘက္ေဒသ (ယင္အန္း)ကို တတပ္လုံး ေသနဂၤဗ်ဴဟာ ေရႊ႕ေျပာင္းခ်ီတက္မႈပါ။ ၁၉၃၄-ေအာက္တိုဘာလက စလို႔ ၁၉၃၅-ေအာက္တိုဘာလ ကုန္အထိ-တႏွစ္ ေက်ာ္ၾကာတဲ့ ခရီးရွည္ႀကီးပါ။ မိုင္ေပါင္း(၅၀၀၀)ေက်ာ္ရွည္လ်ားၿပီး အလြန္ခက္-အလြန္ေခါင္တဲ့အရပ္ေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္ရ႐ုံမက လိုက္လံတိုက္ခိုက္တာ-အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္း တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ရတာလည္းျဖစ္တာေၾကာင့္ စထြက္တုန္းက လူေပါင္း(၁၃၀၀၀၀) တသိန္းသုံးေသာင္းေက်ာ္ ဟာ-ယင္အန္းေရာက္ေတာ့ တေသာင္းသာသာေလးပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီ-ခရီးရွည္လမ္းတေလၽွာက္မွာ ပါခဲ့ၿပီး ယေန႔အထိ အသက္ရွင္က်န္ရစ္သူ တပ္နီေတာ္သားေဟာင္းႀကီးမ်ားက အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြ (ႏိုင္ငံ ေတာ္ေန႔၊ တပ္မေတာ္ေန႔စသျဖင့္)မွာ သူတို႔ အေတြ႔အႀကဳံေတြကို ေက်ာင္းေတြမွာ လိုက္လံေဟာေျပာၾကပါတယ္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား သတင္းဌာန မ်ားက ျပဳလုပ္တဲ့ တိုက္႐ိုက္လႊင့္ေပးတဲ့ပြဲမ်ားမွာလည္း-သူတို႔တက္ေရာက္ ေဟာေျပာၾကပါတယ္။
အခုေခတ္ လူငယ္ေတြကို-သူတို႔တေတြ အခုလို ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေနႏိုင္ဖို႔ ဘယ္သူေတြဘယ္လို စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံသြားၾကတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒါေတြကို တန္ဖိုးထားဖို႔၊ ဒီအာဇာနည္ေတြကိုလည္း မေမ့ဖို႔၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ပညာေပးၾကပါတယ္။ ဒီႏွစ္က်င္းပတဲ့ပြဲေတြမွာလည္း သူတို႔ခ်ည္းပါပဲ။ အဲဒီတပ္နီ ေတာ္သားႀကီးမ်ားဟာ ခရီးရွည္ ခ်ီတက္ပြဲတုန္းက ကေလးစစ္သားမ်ားပါ။ သူတို႔ဘဝေတြကို ျပန္ေျပာျပရာမွာ တခ်ိဳ႕က မိဘမဲ့ေတြ(တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ဥကၠ႒ ေမာ္စီတုန္းနဲ႔ ပထမဇနီး ယန္ခုိက္ေဟြနဲ႔ရတဲ့ သားေလး ၃ ေယာက္ဟာလည္း မိခင္ကုိ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ ေတြက ေခါင္းျဖတ္သတ္ပစ္လုိက္ၿပီးေနာက္ ရွန္ဟဲေရာက္သြားၿပီး မိဘမဲ့ေလးေတြအျဖစ္ လမ္းတကာ လွည့္လည္ေတာင္းစားရတဲ့ ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရဖူးတယ္) တခ်ိဳ႕က မိဘက ဆင္းရဲလြန္းလို႔ မေကၽြးႏိုင္လို႔ ရပ္တကာ လွည့္ေတာင္းစားေနၾကရသူေတြ-သူတို႔ လွည့္ပတ္ သြားလာ ေနၾကရင္း တပ္နီေတာ္နဲ႔ေတြ႕ၿပီး ထမင္းက်န္ ဟင္းက်န္ ေတာင္းစားၾကရင္း တပ္နဲ႔ ပါလာၾကသူေတြ။ သူတို႔ရဲ႕ အသက္ အတိအက် လည္း မသိၾကဘူး။ တပ္ထဲေရာက္ ေတာ့ မွန္းေပးထားတဲ့ အသက္ေတြ။ တခ်ိဳ႕က ၁၀ႏွစ္-၁၁ႏွစ္သားေတြပဲတဲ့။
အခုေတာ့ သူတို႔တေတြက ေနာင္မ်ိဳးဆက္ေတြကို ေတာ္လွန္ေရးအေမြ ႏိုင္ငံေရးအေမြေတြ လက္ဆင့္ကမ္းေပးေနရတဲ့-ႏိုင္ငံေရးမွဴး ေတြျဖစ္ ေနၾကပါၿပီ။ ဒါ့အျပင္- တ႐ုတ္ျပည္မွာ- ကေလးမ်ားေန႔(ဇြန္လ-၁-ရက္ေန႔)ဆိုရင္ ကေလးပညာေပးကားေတြ ျပတတ္ပါတယ္။ မပါမၿပီး-ကားေလးတကားကေတာ့ –“တပ္သားငယ္ေလး–က်န္းကဲ” ဆိုတဲ့ကားပါ။ ဂ်ပန္ခုခံေရးစစ္ပြဲအတြင္း-ဂ်ပန္က အဘြားျဖစ္သူကို သတ္ပစ္ လိုက္လို႔- အစကတည္းက မိဘမဲ့ကေလး-က်န္းကဲဟာ သူတို႔ရြာနားပတ္လည္မွာ လွည့္လည္လႈပ္ရွားေနတဲ့ ေျပာက္က်ားတပ္ကို ရေအာင္ရွာၿပီး-ဆက္သားအျဖစ္ တာဝန္ယူ လုပ္ကိုင္ရတာေတြ-ဂ်ပန္စခန္းေတြအၾကားသြားၿပီး ေထာက္လွမ္းရတာေတြ-စတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြပါ။
ဒါေတြကေတာ့-တ႐ုတ္ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ားအတြင္း မလႊဲမေရွာင္သာ ေရာက္ရွိလာၾကရတဲ့ ကေလးစစ္သားမ်ားရွိခဲ့တယ္ ဆိုတာကို နိဒါန္းခ်ီ တာပါ။
(၂)
ထို႔အတူပဲ-ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဗမာျပည္တလႊားရွိခဲ့တဲ့-ရွိဆဲလည္းျဖစ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ားအတြင္းမွာလည္း ကေလးအရြယ္ (မိဘလူႀကီးသူမမ်ား အုပ္ထိမ္းမႈေအာက္မွာ အပူအပင္မဲ့စြာ-စာသင္ၾကားေနရမယ့္ အရြယ္ေလးမ်ား)-အမ်ားအျပား ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ-ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ စိတ္ဆႏၵ ေတြနဲ႔ ကင္းစြာျဖစ္ေပၚလာခဲ့တဲ့-လက္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ေတြပါ။ လူမ်ိဴးေပါင္းစုံ ျပည္သူေတြအေပၚ ရန္သူလိုသေဘာထားၿပီး မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္-စစ္ဆင္ တိုက္ခိုက္ၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးအတြင္း-စီးပြားေရးအရလည္း မတန္မဆ ခ်မ္းသာလာ-အင္အားအရလည္း-ဘယ္သူမွမယွဥ္ႏိုင္ေအာင္-ႀကီးထြား လာေနၿပီး ဩဇာအာဏာ ႀကီးမားလာလို႔-ျပည္တြင္းစစ္ကို ‘ပိုးေမြးသလို-ေမြးေနတဲ့’ ဗမာ့တပ္မေတာ္တြင္းက-ကေလးစစ္သားမ်ား အေၾကာင္း ကေတာ့ မၾကာခဏ သတင္းေတြမွာ ပါလာၿပီးျဖစ္ပါတယ္။
ဒီကေလးစစ္သားျပႆနာဟာ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီး ရွိေနသေရြ႕ ဆက္လက္ရွိေနမွာပါ။ ဒီျပႆနာကို အရင္းအျမစ္ကေန တကယ္ပဲ ေျဖရွင္း ခ်င္ရင္ေတာ့-ဒီျပည္တြင္းစစ္ႀကီးကို ရပ္စဲၿပီး လူမ်ိဳးေပါင္းစုံ-အဖြဲ႕အစည္းေပါင္းစုံ-လူတန္းစားအလႊာေပါင္းစုံ-တန္းတူအခြင့္အေရးရရွိႏိုင္တဲ့-ဘက္စုံ က ျပည့္စုံတဲ့-ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရပ္-ရေအာင္ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။
(၃)
ဒီေနရာမွာ-ကၽြန္မႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကေလးစစ္သားေလးမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပပါဦးမယ္။
ကၽြန္မတို႔-ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္တဲ့-ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္က ၁၉၆၈ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီမွာ ဗမာျပည္အေရွ႕ေျမာက္ေဒသ ‘နယ္စိမ္း’ ကို တိုးဝင္ၿပီး အဲဒီေဒသကျပည္သူေတြ ဝ၊ ရွမ္း၊ လားဟူ၊ အခါ (အမ်ားစုက-ဝ-လူမ်ိဴး)စတာေတြကို လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ ေဒသခံ-အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား ျဖစ္တဲ့ ေစာ္ဘြားမ်ား နယ္စားပယ္စားမ်ားလက္ေအာက္မွာ ေက်းကၽြန္မ်ားသဖြယ္ အလြန္ပင္ပန္းဆင္းရဲႀကီးစြာေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့-လူအမ်ားအျပား လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ၾကၿပီး-ကၽြန္မတို႔တပ္ထဲ အလုံးအရင္းနဲ႔ ဝင္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီအုပ္ေတြထဲမွာ-ကေလး အုပ္တအုပ္ လည္း ပါလာပါတယ္။
အဲဒီေဒသေတြမွာ ေစာ္ဘြားေတြက-ပေဒသရာဇ္တပိုင္း-ေက်းကၽြန္တပိုင္းစနစ္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာပါ။ သူတို႔က သူတို႔ေဒသရဲ႕ ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ ေက်းကၽြန္စနစ္နဲ႔ ပေဒသရာဇ္စနစ္ရဲ႕ အစဥ္အလာေဟာင္း၊ ဓေလ့ထုံးစံေဟာင္းျဖစ္တဲ့ ‘ေခါင္းျဖတ္ယဇ္ပူေဇာ္’တဲ့ အစဥ္အလာကို ထိန္းသိမ္း ထားခဲ့တာပါ။ ဒီလို ယဇ္ပူေဇာ္ဖို႔ ကေလးငယ္ေလးေတြကို ဝယ္ထားတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေႂကြးနဲ႔သိမ္းခံထားရတာျဖစ္ၿပီး-တခ်ိဳ႕ ကေတာ့-အုပ္စုတိုက္ပြဲေတြမွာ ႐ႈံးတဲ့အုပ္စုမွ ကေလးမ်ားကို ဖမ္းေခၚလာတာပါ။ အဲဒီကေလးေတြ အရြယ္ေရာက္ရင္(၁၅-၁၆ႏွစ္) သူတို႔ရဲ ထုတ္လုပ္ေရး ေတာင္ယာ စိုက္ခင္းမ်ား ေကာင္းဖို႔ (ဆန္ေရစပါးတိုးမ်ားဖို႔ဆိုၿပီး) ေခါင္းျဖတ္ၿပီး ယဇ္ပူေဇာ္တာခံရပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ပါးမွာ ပါးရဲထိုးထားၿပီး အမွတ္အသားျပဳထားပါတယ္။ ရြာတိုင္းမွာအဲသလိုကေလးမ်ိဳး-ဆယ္ဂဏန္းထိ ရွိတတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔တပ္ေတြက အဲဒီေဒ သရွိ စစ္အစိုးရ ေဖာက္ျပန္ေရးတပ္ေတြ၊ ကူမင္တန္တပ္ႂကြင္းတပ္က်န္ေတြ၊ ကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕ေတြစတဲ့ ေဖာက္ျပန္ေရးတပ္ေတြကို တိုက္ခိုက္ေခ်မႈန္းၿပီး အဲဒီေဒသကို လြတ္ေျမာက္ေစလိုက္တဲ့အခါ ေစာ္ဘြားဆိုမ်ား ထြက္ေျပးသြားၿပီး အဲဒီကေလးအုပ္ႀကီး က်န္ခဲ့ပါတယ္။ စားရမဲ့မဲ့-ေသာက္ရမဲ့မဲ့နဲ႔(တခ်ိဳ႕ဆို အဝတ္ေတာင္မပါဘူး။) ကေလးေတြကို ပါတီေခါင္းေဆာင္တဲ့ ျပည္သူတပ္မေတာ္က တပ္သားကေလးအျဖစ္ ေမြးျမဴေစာင့္ေရွာက္ မိဘမဲ့ ေက်ာင္းေထာင္ကာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ပါတီေခါင္းေဆာင္တဲ့ လယ္သမားစစ္ပြဲပါ။ လယ္သမားေတြက စစ္ဝတ္ ဝတ္ၿပီး ေဖာက္ျပန္တဲ့ အုပ္စိုးသူလူတန္းစားကို တိုက္ပြဲဝင္ေနတာပါ။ ပါတီေခါင္းေဆာင္တဲ့ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္ဟာ အဖိႏွိပ္ခံလူမ်ိဳးေပါင္းစုံနဲ႔ ပါဝင္ဖြဲ႕စည္းထားတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အဖိႏွိပ္ခံလူမ်ိဳးေပါင္းစုံရဲ႕ ‘အိမ္ေထာင္စုႀကီး’ ျဖစ္သလို ‘ပညာသင္ၾကားေပးတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး’ တခု ျဖစ္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္မ်ိဳးစုံ ကေလးလူႀကီး စသျဖင့္ ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို ပါဝင္ေနတာ မဆန္းပါဘူး။ ဒီလိုတပ္မေတာ္သားေတြကို လူသားေတြပီပီ၊ လူ႕အခြင့္အေရး ခံစားခြင့္ရွိေအာင္၊ တန္းတူ ဆက္ဆံခြင့္ ရွိရွိမဆိုတာကသာ အဓိကပါ။ ဒါေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ လက္နက္ကိုင္ေတာ္ လွန္ေရး ႏွစ္ ၃၀ ျပည့္အထိမ္းအမွတ္နဲ႔ အေရွ႕ေျမာက္နယ္စပ္ေဒသ ဖြင့္လွစ္ျခင္း ၁၀ ႏွစ္ျပည့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ (၁၉၇၈ ခုႏွစ္က) ႐ိုက္ကူးခဲ့တဲ့ “ၿငႇိမ္းမရတဲ့ မီးေတာက္မီးလၽွံ” မွတ္တမ္းတင္ ႐ုပ္ရွင္ကားမွာ ထည့္သြင္း႐ိုက္ကူးခဲ့ဖူးပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ဘယ္ေတာ္လွန္ေရးမွ တေန႔တရက္ စသျဖင့္ အခ်ိန္တိုနဲ႔ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့တာရယ္လို႔ မရွိခဲ့ဖူးပါဘူး။ ေရရွည္ ဆင္ႏႊဲရစၿမဲပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြဟာ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းခရီးမွာ အရြယ္ေရာက္ၾကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးအိမ္ေထာင္ေတြ ထူ ေထာင္ၾကရတာပါ။ မိမိတို႔ ေတာ္လွန္ေရးဇနီးေမာင္ႏွံက ပြားစည္းလာတဲ့ သားသမီးရတနာေတြကို ေတာ္လွန္ေရးထဲမွာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ လူလား ေျမာက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကရတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ အရြယ္ေလးေတြရလာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးထဲက စာသင္ေက်ာင္းမွာ စာသင္ေပး၊ ေတာ္လွန္ ေရးလက္ေတြ႕ အတြင္းမွာ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ငန္းတခ်ိဳ႕မွာ ပါဝင္လုပ္ကိုင္ခိုင္းရင္း ဥပမာ- မိမိေဘးမွာ ကိုယ္ရံ၊ ျမင္းထိန္းစသျဖင့္ လုပ္ကိုင္ ခိုင္းရင္း ေတာ္လွန္ေရး တပ္သားေလးေတြ ျဖစ္လာတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႕အတြင္းမွာ ေတာ္လွန္ေရးတပ္သားကေလးေတြ ရွိေနတာ ေရွာင္လႊဲမရႏိုင္တဲ့ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္တခုပါ။
ကၽြန္မတို႔ နည္းတူ ဗမာျပည္ အဖိႏွိပ္ခံ တိုင္းရင္းသားေတြကလည္း အမ်ိဳးသားတန္းတူေရး၊ ဒီမိုကေရစီေရးနဲ႔ အဖိႏွိပ္ခံဘ၀က လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ ကိုယ္တိုင္ႏိုင္ငံေရးပါတီ၊ ကိုယ္တိုင္တပ္မေတာ္ေတြနဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႕အမ်ိဳးသားတပ္မေတာ္ထဲ သူ႕လူမ်ိဳးေတြ အသက္ အရြယ္ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ပ်ိဳပ်ိဳအုိအုိကေလးကစ ေပါင္းစုံပါဝင္ေနတာ မထူးဆန္းပါဘူး။
ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ စနစ္ေဟာင္း ဓေလ့ထုံးစံေဟာင္းေတြကို တိုက္ဖ်က္ပစ္ၿပီး လူမႈစနစ္သစ္တရပ္ ထူေထာင္ေရးအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ လူသားလူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္းမွာ ဆင္းရဲဒုကၡ အနိ႒ာ႐ုံေတြကို မျမင္ခ်င္ မေတြ႕ခ်င္ၾကလို႔ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ သဘာဝရဲ႕ အလွတရားေတြကို ျမတ္ႏိုးတန္ဖိုးထားသူေတြျဖစ္တယ္။ ႏွလုံးသား ႏူးညံ့သူေတြျဖစ္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားပီပီ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ငန္းေတြကို လူထုအၾကား လွည့္လည္လုပ္ကိုင္ေနရင္းက ဒုကၡအဝဝ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ မိဘမဲ့ ကေလးသူငယ္ေတြ ေတြ႕ရရင္ မၾကည့္ရက္ မ႐ႈရက္ျဖစ္ၿပီး ေကာက္ယူ ေမြးစားမိၾကတာပါပဲ။
(၄)
ဒီလိုနဲ႔ကၽြန္မမွာလည္း သားေလးတေယာက္ရခဲ့ပါတယ္။ (ကၽြန္မလိုပဲ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြလည္း ေကာက္ယူ ေမြးစားမိခဲ့ၾကတာပါပဲ။) သူ႕နံမည္က-ညီရွင္း-တဲ့။ တကယ္ေတာ့ ရတုန္းက (၃)ေယာက္ပါ။ ဒါေလးက လက္က်န္ေပါ့။ ေရွ႕တန္းကျပန္လာတဲ့ တပ္ဖြဲ႕တဖြဲ႕က သူတို႔ ေကာက္ရလာတဲ့ ကေလးေတြထဲက အငယ္ဆုံးေလး(၃)ေယာက္ကို ကၽြန္မတို႔ ေဆးေက်ာင္း ဝင္အပ္သြားပါတယ္။ က်န္(၂)ေယာက္က ေဆးေက်ာင္းမွာ မေပ်ာ္ဘူး။ သူတို႔ရြာသားခ်င္းေတြရွိတဲ့-တပ္ကိုပဲ ျပန္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီး တငိုငိုတရီရီ ျဖစ္လာလို႔ ျပန္ပို႔ေပးလိုက္ရလို႔-သူ တေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာပါ။
လူပုံေလးကတုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္-အသားေလးက ညိဳညိဳစိုစို-မ်က္လုံးႀကီးက ျပဴးျပဴး မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးနဲ႔-ပါးစုန္႔ႀကီးေတြထြက္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ ဝိုင္းဝိုင္းႀကီးနဲ႔သူေလးကို ကၽြန္မမွာ ျမင္ျမင္ခ်င္း-ဘယ့္ႏွယ္ျဖစ္မွန္း မသိပါဘူး။ ေမတၱာေတြေရာ-အသနား-အၾကင္နာေတြေရာ-စုပုံေပးလိုက္ မိပါေတာ့တယ္။ ‘သား-သား’ဆိုတာ-ပါးစပ္က မခ်မိေတာ့ပါဘူး။ နံမည္ေတာင္ မေခၚမိပါဘူး။ သားေမာင္ေကာက္ရ လက္ဆြဲၿပီး-ေက်ာင္းလာ အပ္တဲ့ ကၽြန္မကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးမ်က္ႏွာေပးနဲ႔(သဲရန္ေကာ-လို႔)ၾကည့္ေနတဲ့ ဆရာရန္လင္း(ပန္းဆန္းေက်ာင္း-ေက်ာင္းအုပ္-ကြယ္လြန္) ကို အခု ေတာင္ ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနေသးတယ္။
ညီရွင္းေလး-ေက်ာင္းၿပီးေတာ့-ေဆး႐ုံကသူနာျပဳသင္တန္းတက္ခိုင္းၿပီး-ေဆး႐ုံမွာပဲ အလုပ္လုပ္ခိုင္းထားၿပီး နယ္လွည့္ေဆးအဖြဲ႕ေတြနဲ႔လည္း ပါပါ သြားတတ္ ပါတယ္။ သူနာျပဳ-၁ႏွစ္တန္သည္ ၂ ႏွစ္တန္သည္ လုပ္ၿပီးမွ ေဖာ္ျပခ်က္ေကာင္းမွ-အဆင့္ျမင့္ ဆရာဝန္သင္တန္း တက္ႏိုင္တာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကၽြန္မက သူ႕ကို သိပ္မ်က္ျခည္ျပတ္မခံဘဲ-ေနာက္တႀကိမ္ဖြင့္မယ့္-ဆရာဝန္သင္တန္းကိုတက္ခိုင္းမယ္လို႔ လ်ာထား ထားပါတယ္။
ဒီမွာတင္-ေမာင္မင္းႀကီးသားေလးက ေဗြေဖာက္လာပါတယ္။ ေဆး႐ုံရိကၡာ႐ုံက-ကေလးမေလးတဦးနဲ႔ လက္ထပ္ခြင့္ျပဳဖို႔ စာတင္လာတာပါ။ ကေလးမေလးက ႐ုပ္ရည္ေလးက သားနားေပမယ့္ အစြန္းအထင္း ရွိေနသူကေလးလုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔အေျခခံေဒသထဲကို တဖက္ႏိုင္ငံ က-ကုန္သည္လိုလို-ပြဲစားလိုလိုလူနဲ႔ လိုက္ေျပးသြားၿပီး-လအခ်ိဳ႕ၾကာမွျပန္ေရာက္လာသူေလးပါ။ ကၽြန္မမွာ-ကိုယ့္သားလူပ်ိဳေလးကို-ဒီကေလး မေလးနဲ႔ သေဘာမတူႏိုင္ ျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ေဆး႐ုံက-စည္း႐ုံးေရးအရ-သူတို႔-၂-ေယာက္နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ သက္ဆိုင္တဲ့ ရဲေဘာ္က-ကဲ-ဆရာမသားကို ကိုယ္တိုင္ပဲ ေဆြးေႏြးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတာ့-လက္ေျမႇာက္ၿပီဆိုၿပီး ေျပာလာလို႔-တေန႔-ေန႔လည္ ကၽြန္မကို လာေတြ႕ဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္ပါတယ္။
ကၽြန္မအိမ္ထဲ မရဲတရဲဝင္လာၿပီး ကၽြန္မေရွ႕ ထိုင္ခုံမွာထိုင္-မဝံ့မရဲနဲ႔ ကၽြန္မကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့-သူ႕မ်က္လုံးေလးေတြကိုျမင္လိုက္ရတဲ့အခါ-ကၽြန္မတို႔ငယ္ငယ္က အဖြားေျပာျပ ဆုံးမထားတဲ့ စကားေတြ ေခါင္းထဲေပၚလာပါတယ္။ “သမီးတို႔ မိစုံဖစုံေနရတာ အလြန္ကံေကာင္းတာ။ ေရွးကုသိုလ္-အက်ိဳးေပးေကာင္းလို႔ေပါ့။ မိမစုံဖမစုံႀကီးရတဲ့ ကေလးေတြကို-ၾကည့္လိုက္စမ္း။ မ်က္ႏွာေလးေတြက ၫႇဳိးေနတာ။ သမီးတို႔လို လက္ လက္ထ မေနႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ေလာက္ ကံမေကာင္းရွာတဲ့ သူေလးေတြအေပၚညႇာရတယ္-ေျမးရဲ႕”—တဲ့။
ဟုတ္ပ။ ကၽြန္မသားက မ်က္ႏွာေလးၫႇိဳး႐ုံမက- မ်က္လုံးေလးေတြကရီေဝၿပီး-ေဆြးရိပ္ေတြေတာင္ သန္းေနသလိုပါလား။ မပ်က္ပ်က္ေအာင္ ဖ်က္မယ္ဆိုၿပီး ေဒါင္းတင္ထားတဲ့ကၽြန္မ-နာရီဝက္ေလာက္ စကားအေျခအတင္ ေျပာၿပီးတဲ့ ေနာက္-ေနာက္ဆုံး အ႐ႈံးေပးလိုက္ရပါတယ္။
ကဲ-သူကကၽြန္မကိုရွင္းျပတဲ့ စကားေတြကိုလည္း ၾကည့္ပါဦး။ “ေဒၚေဒၚ(သူကကၽြန္မကို-ေဒၚေဒၚ-လို႔ေခၚတယ္) တို႔က သူ႕ကို ဆတ္ေကာ့ လတ္ေကာ့-ပ်ံတံတံေကာင္မေလးလို႔ ျမင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ (ကၽြန္မ သားသမီးခ်င္း မစာမနာ စိတ္လိုက္မာန္ပါ သုံးလိုက္မိတဲ့ စကားလုံး အတိ အက်ပါပဲ။ သူက ဘယ္က ျပန္ၾကားထားမွန္း မသိ။) တကယ္ေတာ့-သူက သိပ္႐ိုးတာ။ စိတ္လည္း သိပ္ေကာင္းတာ။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူအညာခံလိုက္ရတာ။ အဲဒါကို ကၽြန္ေတာ္ကသနားမိတာပါ” တဲ့။ ၿပီး ဆက္ေျပာလိုက္ပုံက… “ဒါေပမဲ့-ေဒၚေဒၚသေဘာမတူရင္-ကၽြန္ေတာ္ မယူပါဘူး”….တဲ့ေလ။ ဘယ္မိဘမ်ား ဒီလို အေပ်ာ့ဆြဲ-ဆြဲတတ္တဲ့ သားသမီးအေပၚတင္း ခံႏိုင္ပါ့မလဲ။
ဪ-ခုေနကာ- သားေတြ-သမီးေတြနဲ႔ စည္ပင္ခ်မ္းသာေနေရာ့မယ္။
ဝေတာင္တန္းေပၚမွာ ကၽြန္မ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရတဲ့-သားတေယာက္အေၾကာင္းပါ။
ဗမာျပည္တဝန္းရွိ ကေလးသူငယ္မ်ား အားလုံးစိတ္ခ်မ္းသာ ကိုယ္ခ်မ္းသာနဲ႔ ပညာသင္ၾကားႏိုင္ၾက ပါေစ။
ကေလးစစ္သားဘဝမ်ိဳးက ကင္းေဝးၾကပါေစ။
၄-၁၀-၂၀၁၆။