ရဲဆေးတင်နေတဲ့ ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီး ဗိုလ်ကျော်ဆွေ
ဇော်လတ်
(အရေးတော်ပုံဂျာနယ်၊ အတွဲ(၂) အမှတ် ၇)
ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီး ဗိုလ်ကျော်ဆွေရဲ့ ပြောစကားတွေကြားလိုက်ရပါတယ်။
“ ရဲဆေးတင်တယ်”ဆိုတဲ့ စကားက ဒီတခါတော့ အသုံးအနှုန်းနဲ့ ဖြစ်ရပ်က ကွက်တိပဲလို့ ဆိုရမယ်။
ဘာလို့လဲဆိုတော့ “ကျီးကန်းပြင် – ကိုးတန်ကောက် – ငါးခူရအရေး ” မှာ အရှက်တကွဲ အကျိုးနည်းဖြစ်သွားရတဲ့ သူ့လက်အောက်က ရဲတပ်ဖွဲ့အတွက် ရဲဆေးတင်ပေးဖို့ အဓိကသွားရတဲ့ ခရီးစဉ်မို့ပဲ။ သူက ဘိုလိုလည်းပြောပါတယ်။ “ moral courage ရအောင် ငါပြန်လုပ်ပေးမယ်” တဲ့။
ရဲဆေးတင်ပုံ တင်နည်းကတော့ သင်းတယ်။
(ဗကပ)နဲ့ တိုက်ခဲ့ဖူးသူကို ပွဲထုတ်ပြီး ရဲဆေးတင်ရတာဖြစ်တယ်။ စစ်ဗိုလ်စစ်သားထဲမှာတော့ (ဗကပ)နဲ့ စစ်တိုက်ရတာက သူတို့အကြား မှာ ကြွားစရာ၊ ဂုဏ်ယူစရာတစ်ခုပဲ ထင်ပါတယ်။ ဒီအချက်နဲ့ သူတို့စစ်ဗိုလ်တွေ အချင်းချင်းအကြားမှာလည်း အပြန်အလှန် ကျောကြပုံပေါ်တယ်။ ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီးတင် (ဗကပ)နဲ့ ရဲဆေးတင်နေတာ မဟုတ်ပါ။ စစ်တပ်ပိုင် “မြဝတီသတင်းစာ” အာဘော်ကနေ ၃ ရက် ဆက်တိုက် (အောက်တိုဘာ ၁၂၊ ၁၃၊ ၁၄ ရက် ) (ဗကပ) နဲ့ရဲဆေးတင်တဲ့ အရေးအသားတွေကို သတိပြုမိပါတယ်။
ဒါတွေဟာ (ဗကပ)ကို သူတို့နည်းသူတို့ဟန်နဲ့ အသိအမှတ်ပြုတဲ့ နည်းတစ်ခုဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ ထားပါတော့။
ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီးက ရခိုင်ခရီးစဉ်ကို တစ်ယောက်တည်း မလာဘူး။ အနီးကပ် စစ်ကူအဖြစ် ဇနီးမယားကို အဖော်ခေါ်ခဲ့တာဖြစ်တယ်။ “ ငါ့ ရဲမေတွေတောင် နေရဲသေးတာ၊ ငါ့မိန်းမက ဘာလို့မလိုက်ရဲရမှာလဲ၊ ဒီလိုမှ ဒို့က နေမပြရင် အားငယ်မှာပေါ့ကွ ” လို့လည်း ဆိုလိုက်သေးတယ်။ ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီး ဒီစတန့်ထွင်မှုကို ကာချုပ်ကတော်၊ တိုင်းမှူးကတော်တွေ၊ ရဲချုပ်ကတော်တွေ လိုက်လုပ်ကြပါ့မလား။
“တစ်လက်မမှ အဆုံးရှုံး မခံနိုင်ဘူး” တဲ့။ ဒီစကားက “သူခိုးပြေးမှ ထိုးကွင်းထ” တာဖြစ်ပါတယ်။
လူပြိန်းကြိုက်ပြောနည်း ဖြစ်ပါတယ်။ ကြံ့ဖွံ့ပါတီဥက္ကဋ္ဌဗိုလ်သန်းေဋ္ဌးပြောတာနဲ့ ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီး ပြောတာဟာ တလေသံတည်းပဲ မဟုတ်လား။ “ မယား လေးယောက်၊ ကလေး ၄၀” ဆိုတဲ့ တွက်နည်းနဲ့ လူဦးရေပေါက်ပွားမှုကို သုံးသပ်တဲ့ နာမည် ကျော်ဘုန်းကြီးတစ်ပါးပြောတာနဲ့ တလေသံတည်းဖြစ်နေတာကို သတိပြုမိပါတယ်။
ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီးပြောစကားတွေက ထိလွယ်ရှလွယ်လူ့အဖွဲ့အစည်းနှစ်ခုအကြား လွယ်လွယ်နဲ့သွေးမတိတ်နိုင်မယ့်အနာကို လှံနဲ့ ထိုးဆွပေးနေတာတွေပဲဖြစ်တယ်။
ရဟတ်ယာဉ်နဲ့ ဝန်ထမ်းတွေသယ်ထုတ်ပြနေတာကို ကြံဖန် ဂုဏ်လုပ်နေတယ်။ တကယ်တော့ ဒါဟာ တနပ်စား ဖြေရှင်းနည်းပဲ။ လူအဖွဲ့အစည်းနှစ်ခုကို ပိုမိုဝေးကွာစေဖို့နဲ့ နာကြည်းမုန်းတီးမှုတွေကို ပိုမိုနက်ရှိုင်းကျယ်ပြန့်စေဖို့ကိုသာ ဦးတည်စေပါတယ်။
ပြန်ကြားရေးဝန်ကြီး ဦးဖေမြင့်တို့ အဖွဲ့က သုံးသပ်ပြနေတဲ့ ( ပြဿနာမတည်မငြိမ်ဖြစ်လာတဲ့အခါ အနည်းနဲ့အများ ဘေးလွတ်ရာ ကိုရွှေ့ပြောင်းကြပါတယ်။ ပြဿနာဖြေရှင်း တည်ငြိမ်သွားတဲ့အခါမှာ မတည်ငြိမ်မှုကြောင့် ရွေ့ပြောင်းသွားသူ လူ ၁၀၀ မှာ လူ ၁၀၀ လုံးပြန်လာဖို့ မသေချာဘူး) ဆိုတဲ့အချက်ကို ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီး နဖူးပေါ်လက်တင် စဉ်းစားကြည့်သင့်တယ်။
“ဝှိုက်ကဒ်” တွေ ထုတ်ပေးပြီး၊ ကြံ့ဖံ့ွပါတီအတွက် မဲတွေ သယ့်ယူခဲ့တာ ဘယ်သူတွေလဲ။ အခုတော့ အနောက်ဖက်က “အဝင် – အလာ တွေ”ရဲ့ လည်ချောင်းသွေးနဲ့ခြေဆေးပြီး “တစ်လက်မမှ အဆုံးမခံနိုင်ဘူး” ပြောနေတဲ့ “မျိုးချစ်စိတ်”လောက် ကောက်ကျစ် ယုတ်မာတာရှိနိုင်ပါဦး မလား။
ရခိုင်တိုင်းရင်းသားတွေကို နဘန်ကျင်းပြီး မျိုးချစ်စိတ်သွင်းပေးတဲ့စကားကလည်း ကြည့်ပါဦး။ “ ဖားကန့်မှာ သွားပြီး လုပ်စားနေမယ့်အစား ဒီနယ်မြေမှာ လာပြီးတော့ ကိုယ့်နယ်မြေကို နေပါလားကွာ၊ လက်ကြောတင်းတင်းနဲ့ လုပ်ပါလားကွာ” တဲ့။ ဘယ်လောက် စော်ကားလိုက်သလဲ။ ရခိုင်တွေ၊ ချင်းတွေ၊ ကရင်တွေ၊ ရှမ်းတွေ၊ ဗမာတွေ၊ မွန်တွေ၊ ဖားကန့်ထက်ဝေးတဲ့ အိမ်နီးချင်းနဲ့ အခြားနိုင်ငံတွေဆီ ထွက်ခွာသွားရပြီး ရရာအလုပ် မျိုးစုံ လုပ်ကိုင်နေကြရတာကို ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီး မသိဟန်ဆောင်နေတယ်။ ချင်းပြည်နယ်မှာ “နို့သောက်နဲ့ တုတ်ထောက်” ပဲ ကျန်တော့တာကို ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီးသိပုံမရဘူး။
ဒါ့အပြင် ဝန်ကြီးရဲ့“လူကို လူနဲ့ပြန်ကာရမယ်” ဆိုတဲ့ ဖြေရှင်းနည်းကလည်း တကယ့်အံ့ဖွယ်သုတပဲ။ ဒီအပြောမှာ တစ်ဖက်လူမှု အသိုင်းအဝိုင်းကို ချိုးနှိမ်လိုက်ပြီး။ အခြားတစ်ဖက်ကို မြှောက်ဆွပေးလိုက်ပါတယ်။ ကချင်ပြည်နယ်သွားနေတဲ့ ရခိုင်တွေကို လက်ကြော မတင်းဘူးတဲ့။
“ဖားကန့်မှာသွားပြီးလုပ်စားနေမယ့်အစား ဒီနယ်မြေမှာ လာပြီးတော့ ကိုယ့်နယ်မြေကို နေပါလားကွာ၊ လက်ကြောတင်းတင်းနဲ့ လုပ်ပါလားကွာ။ ဟိုမှာခဏတဖြုတ် ကျောက်သွားတူးမယ့်အစား ဒီမှာ ဝိုင်းကူပေးလိုက်ရင် ဘယ်လောက်ကောင်းမလဲ။ ဒို့ရခိုင်တွေက ကိုယ့်နယ်မြေမနေဘဲနဲ့ ကချင် ပြည်နယ်ကို သွားပြီးနေမယ်ဆိုရင် ငါတို့ ဘယ်လိုသွားလုပ်မလဲ၊ ငါတို့လူမျိုး၊ ဒို့တိုင်းရင်းသားတွေက ကိုယ့် နယ်မြေကို ပစ်ခွာသွားရင် လွတ်တဲ့နေရာကို ဝင်လာမှာကွ၊ ဒီလိုဝင်လာမှာကို မဖြစ်စေချင်ဘူး” တဲ့။
ဒင်းတို့မှာ “ တရားဥပဒေနဲ့အညီ” ဆိုတဲ့စကားကလည်း ပြောလိုက်ရတာ အမြှုပ်ကို ထွက်လို့ပါပဲ။
အောက်တိုဘာ ၉ ရက်နေ့ကတည်းက (ဘူးသီးတောင်၊ မောင်တော၊ ရသေ့တောင်နယ်မြေများကို)သမ္မတထံက စစ်တပ်က စိတ်ကြိုက်လုပ်ခွင့်လိုင်စင် ရထားပြီးပြီပဲ။ တကယ်တော့ “၂၀၀၈ အခြေခံ ဥပဒေ” ၊ ပုဒ်မ ၂၀ ၊ ပုဒ်မခွဲ (က မှ စ အထိ) ဘာမဆို စစ်တပ်က လုပ်နိုင်တာပဲ။ ဒီပုဒ်မတွေအရ လုပ်နေတာကို အစိုးရက ဘယ်လို ဝင်ရောက်စွက်ဖက်နိုင်မှာလဲ။ တကယ့်လက်တွေ့မှာ စစ်တပ်က ကချင်ပြည်နယ်မှာ၊ ရှမ်းပြည်နယ်မှာ ထိုးစစ်ဆင်နေတာတွေကို အစိုးရ ဟန့်တားနိုင်ခြင်းမရှိပါဘူး။ တကယ်တော့ “ စစ်ဆင်ရေးနယ်မြေ အဖြစ်သတ်မှတ်တယ်” ဆိုတာ တပ်ပိုင်နယ် လုပ်လိုက်တာပဲဖြစ်တယ်။
လက်ရှိဖြစ်ပေါ်ခဲ့တဲ့ ပြဿနာအပေါ် ပြန်ကြားရေးဝန်ကြီးနဲ့အဖွဲ့ရဲ့ သုံးသပ်ချက်ကတော့“အချိန်ကြာမြင့်စွာဖြစ်ပေါ်ခဲ့တဲ့ အကြောင်းတရားများကို အခြေပြု၍ ယခုဖြစ်စဉ် ပေါ်ပေါက်လာသည်” လို့ သုံးသပ်ပါတယ်။ ပြဿနာဇာစ်မြစ်ကို ဖော်ထုတ် သုံးသပ်ပုံ မတူလေတော့ ပြဿနာကို အဖြရှာ၊ ဖြေရှင်းပုံကလည်း ခြားနားပေတော့မယ်။
စစ်အုပ်စုကတော့ ရခိုင်ပြည်နယ်ကို သွေးနဲ့ယမ်းငွေ့တွေ အဆက်မပြတ်ထုတ်လုပ်ပေးတဲ့ အရှေ့အလယ်ပိုင်းက “ဂါဇာကမ်း မြောင်ဒေသ” လို ကျင့်သုံးချင်နေပုံရတယ်။
(၂၀၁၆ ခုနှစ်၊ အောက်တိုဘာ ၁၈ )