ဒီေန႔ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ ထင္႐ွားေပၚလြင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္႐ွားမႈေတြအေၾကာင္းေျပာရင္ မေျပာမျဖစ္ေျပာရမယ့္ အခ်က္က ဒီလႈပ္႐ွားမႈေတြကို အာဏာရသူရဲ႕လႈပ္႐ွားမႈနဲ႔၊ အာဏာရမဟုတ္သူေတြရဲ႕လႈပ္႐ွားမႈေတြလို႔ အေျခခံက်က် ခြဲျခားလို႔ရတယ္ဆိုတာပါပဲ။ လက္႐ွိေပၚေပါက္ေနတဲ့လႈပ္႐ွားမႈေတြဟာ ရည္႐ြယ္ခ်က္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သဏၭာန္အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲလို႔ ဆိုရင္လည္းရပါတယ္။ စစ္ပြဲကအစ၊ လႊတ္ေတာ္၊ ဆႏၵျပပြဲအလယ္ အခုေနာက္ဆံုး မိမိကိုယ္မိမိ အဆံုးစီရင္တဲ့သ႑ာန္္ အထိ မႀကံဳဖူး၊ မၾကားဖူးတဲ့သဏၭာန္ေတြ ေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလႈပ္႐ွားမႈေတြကို ေခါင္းစည္းခြဲထည့္လိုက္ရင္ေတာ့ လက္႐ွိတည္႐ွိေနတဲ့ ဗိုလ္သိန္းစိန္တို႔ရဲ႕ အရပ္ဝတ္စစ္အစိုးရက ခြင့္ျပဳထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေဘာင္အတြင္း စည္းကမ္းေသဝပ္စြာ လႈပ္႐ွားတာနဲ႔၊ ဒီေဘာင္ခတ္ထားတာႀကီးကို ေဖာက္ထြက္လုပ္ကိုင္ေနၾကတာရယ္လို႔ အထင္အ႐ွား ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။
ပိုၿပီးထင္႐ွားေအာင္ သ႐ုပ္ခြဲေျပာရရင္ စစ္အစိုးရသေဘာက်၊ ခြင့္ျပဳႏိုင္တဲ့ လႈပ္႐ွားမႈသဏၭာန္နဲ႔ စစ္အစိုးရ သေဘာမက် ခြင့္မျပဳႏိုင္တဲ့ လႈပ္႐ွားမႈသဏၭာန္ေတြလို႔ ခြဲျခားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဒီႏိုင္ငံႀကီးမွာ ဟိုတယ္ထဲမွာ ႐ွင္းလင္းပြဲက်င္းပၿပီး ကိုယ့္သေဘာထားေဖာ္ျပတာ၊ အခ်ဳပ္ကားျပတင္းေပါက္ကေန လက္သီးဆုပ္ျပၿပီး ကိုယ့္သေဘာထားေဖာ္ျပတာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္ၿပီး သေဘာထားေဖာ္ျပတာ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ေတြ႔ေနရတာပါပဲ။ လမ္းေပၚမွာ ဆႏၵေဖာ္ျပသူကို အရပ္ဝတ္ စစ္အစိုးရက ႐ိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီး၊ သတ္ျဖတ္တာလုပ္ၿပီး၊ လႊတ္ေတာ္အတြင္း (သူတုိ႕ခြင့္ျပဳတဲ့ ေဘာင္အတြင္းမွာသာ) တင္ျပသူေတြကိုေတာ့ လစာ ၁၀ သိန္းအထိ တိုးေပးပါတယ္။
မွန္ပါတယ္၊ ဒီလိုတၿပိဳင္နက္တည္း ေပၚေပါက္ေနတဲ့ လႈပ္႐ွားမႈေတြအထဲမွာ လႊတ္ေတာ္တြင္း လႈပ္႐ွားမႈေတြနဲ႔ လႊတ္ေတာ္အထဲမွာ ေနရာရေရးအတြက္ လႈပ္႐ွားမႈေတြဟာ လမ္းေပၚက ဆႏၵျပပြဲအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပဒါးတလမ္း၊ သံတလမ္း ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြားေနၾကသလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ေတြထဲမွာ ဒီဆႏၵျပပြဲေတြကို ထင္ဟပ္တဲ့ တင္ျပေျပာဆိုခ်က္ေတြ ၾကားရခဲလွပါတယ္။ ခက္တာက လႊတ္ေတာ္ထဲကို တင္တာေတြထဲမွာ စစ္အစိုးရက တင္ေစခ်င္တာေတြကလြဲရင္ က်န္တာေတြဟာ (Black Hole) တြင္းနက္ႀကီးထဲ ေရာက္သြားသလို ေပ်ာက္ျခင္းႀကီးမလွ ေပ်ာက္သြားေလ့႐ွိတာပါ။ ျပႆနာေတြဟာ အဲဒီၾကပ္ေျပး လႊတ္ေတာ္ထဲကို ေရာက္သြားရင္ လမ္းဆံုးသြားတာခ်ည့္ပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။
တကယ္က ဗိုလ္သိန္းစိန္တို႔ရဲ႕ အရပ္ဝတ္စစ္အစိုးရဟာ သူတို႔ေၾကညာမထားတဲ့ လမ္းျပေျမပံုတခုနဲ႔ ေ႐ွ႕ကိုသြားေနတာပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ဒီခ်ီတက္ရာလမ္းေၾကာင္းႀကီးကို မထိခိုက္ဘူး၊ သူတို႔ေပးထားတဲ့ ႏွပ္ေၾကာင္းအတိုင္းသာဆိုလို႔ကေတာ့ အသံဘယ္ေလာက္ပဲက်ယ္ပါေစ သူတို႔က“ေနာဇာနာမိ ငါမသိ”လုပ္ထားလိုက္တာပါပဲ။ ၂ဝဝဂဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုဥပေဒကို ေၾကညာ၊ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ျပဳလုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူတို႔သိမ္းတဲ့ေျမ၊ ဖမ္းတဲ့ေက်ာင္းသားနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမား ဘယ့္ကေလာက္ မ်ားလာသလဲဆိုတာကို ျပန္ၾကည့္သင့္ပါတယ္။ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပြဲေတြနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕လက္နက္ကိုင္တုံ႕ျပန္မႈေတြသာ မ႐ွိရင္ ဒီအရပ္ဝတ္စစ္အစိုးရဟာ “အာဏာခရီး၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးမွာ ယီးေလးဆို”လို႔ေတာင္ေနမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ သူတို႔ဟာ သူတို႕လုိခ်င္တဲ့ သူတုိ႕စိတ္ႀကဳိက္အေျပာင္းအလဲေတြ ေ႐ွာေ႐ွာ႐ွဴ႐ွဴျဖစ္ေပၚေစဖို႔အတြက္ ကိုပါႀကီးလို “လက္စေဖ်ာက္ပစ္သင့္သူေတြကို” လက္စေဖ်ာက္ပစ္ေနရပါတယ္။ ငါ့ဝမ္းပူဆာမေနသာလို႔ မဟုတ္ဘဲ ငါ့အမ်ဳိးဂုဏ္ေရာင္ စိန္ေရႊေတြနဲ႕ ဝင္းေျပာင္ေစဖုိ႕ သူတကာရဲ႕ လယ္ေတြေျမေတြကို လုေနရပါတယ္။ ျပည္သူေတြကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္ေသခ်င္စိတ္ေတြေပၚေအာင္ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ေျပာတယ္ဆိုပါမွ တိုက္ပြဲေတြပိုျပင္း၊ လက္နက္အသစ္အဆန္းေတြကို ပိုသံုးေနတာ၊ ဒီမိုကေရစီ စကားေတြ ေျပာပါမွ အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲကို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားအေရအတြက္ တိုးမ်ားေနတာ၊ လူျမင္ကြင္းမွာ ႐ိုက္ႏွက္္သတ္ျဖတ္ေနတာ၊ ႏိုင္ငံ့သယံဇာတေတြ ျပည္ပကို ဒလေဟာ စီးဆင္းထြက္ေနခ်ိန္မွာ စစ္အုပ္စုနဲ႔ သူတို႔အေပါင္းပါေတြရဲ႕ ဘဏ္စာရင္းေတြထဲကို ေဒၚလာေတြ ဒလေဟာစီးဆင္းလာေနတာ၊ မျမင္ဟန္၊ မသိဟန္ ေဆာင္လို႔မရေတာ့တဲ့ ဒီအေျခအေနေတြက ျပည္သူေတြကို ေသြးစည္းၾကမွ၊ ျပည္သူ႔အားနဲ႔ ရင္ဆိုင္လႈပ္႐ွားၾကေတာ့မွ ျဖစ္မယ္လို႔ ျပသေနပါတယ္။ ဦးျမင့္ေအာင္က သူ႔အသက္နဲ႔ပူေဇာ္ၿပီး ေၾကညာသြားတာကေတာ့ ဒီႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုဆက္ၿပီး လူလုပ္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာပါပဲ။
အရပ္ဝတ္စစ္အစိုးရနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕အလိုေတာ္ရိေတြက ဖံုးဖိတာ၊ မ်က္ကြယ္ျပဳတာေတြ အၾကားကပဲ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ လူေတြအာ႐ံုအစိုက္ဆံုးနဲ႔ ေ႐ွ႕တန္းအေရာက္ဆံုး သတင္းေတြ ျဖစ္လာေနပါၿပီ။ ဒါေတြအေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ ဆိုတာကို ဒီႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူတိုင္းသာမက စာေရးဆရာ၊ အႏုပညာသည္စတဲ့ လူထုအာ႐ံုစိုက္ခံရသူေတြပါ အေျဖေပးေနရပါၿပီ။ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ကို တကယ္ဆန္႔က်င္ျခင္း ႐ွိမ႐ွိဆိုတာကို ဒီစံနဲ႔ တိုင္းရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႕မွာ ျဖစ္ေနတာတခုက အရင္က အတိုက္အခံ၊ ဒီမိုကေရစီလိုလားသူလို႔ ဆိုၾကတဲ့လူူေတြထဲမွာ အစုေတြကြဲ၊ အျမင္ေတြကြဲနဲ႔ ညီညြတ္ေရး ခ်ည့္နဲ႔လာတာပါ။ ‘အခ်င္းခ်င္း’ညီညြတ္သင့္ေၾကာင္းေတာင္ မေျပာသူေတြလည္း အမ်ားအျပား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာရဲ႕ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ တခုနဲ႔တခုမတူ၊ အမ်ိဳးမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ထဲက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ နာၾကည္းခ်က္အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔မေျပာနဲ႔ ျပည္သူေတြ နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္ေနတာေတြကို ေထာက္ခံတယ္လို႔ ေျပာရမွာေတာင္ ဝန္ေလးေနၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဖိႏွိပ္သူစစ္အစိုးရကို ႐ႈတ္ခ်ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ေဝလာေဝး။
ဒါနဲ႔ေျဗာင္းျဗန္ အရပ္ဝတ္စစ္အစိုးရကေတာ့ သူတို႔အတြင္း တကယ္တည္႐ွိေနတဲ့ ကြဲလြဲမႈေတြကို ဖံုးတဲ့အေနနဲ႔ မီဒီယာသမားေတြ မ်က္စိလည္ေအာင္ အကြဲေကာလာဟလေတြ တမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ေနပါတယ္။
လူေတြအသိအမွတ္ျပဳသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပဳသည္ျဖစ္ေစ ဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးမွာ မတူကြဲျပားတဲ့ လူ႔အုပ္စုႀကီးႏွစ္ခု အထင္အ႐ွားတည္႐ွိေနပါတယ္။ တစ္စုက အာဏာေၾကာင့္ က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာၿပီးရင္း ခ်မ္းသာကာ အာဏာအတြက္ ျပည္သူကို ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိပ္စက္လုယက္ေနတဲ့ စစ္အာဏာ႐ွင္နဲ႔ အေပါင္းပါေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစုကေတာ့ အဲဒီဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈေတြကို ခံေနရရင္း မတတ္သာေတာ့တဲ့ အဆံုးမွာ ကုန္း႐ုန္းထလာေနတဲ့ ျပည္သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကို မ်က္ကြယ္ျပဳသူကို ႏိုင္ငံေရးအရ မ႐ိုးသားသူလို႔သာ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။
ဒီႏွစ္စုမွာ သင္လည္း တဖက္ဖက္က ရပ္ပါ။