အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ဆီယက္တဲလ္ျမိဳ့ေတာ္ေကာင္စီ၀င္အျဖစ္ ဆိုရွယ္လစ္တဦးျဖစ္တဲ့ ကာရွာမာ ဆာ၀မ့္ (Kshama Sawant) ေရြးေကာက္ခံရပါတယ္။ ၁၈၇၇ ခုႏွစ္တုန္းကလည္း ဆီယက္တဲလ္မွာပဲ ဆိုရွယ္လစ္အျဖစ္ ၀င္အေရြးခံတဲ့ ေအဒဗလ်ဴပိုက္ပါဆိုသူဟာ ျမိဳ့ေတာ္ေကာင္စီ၀င္အျဖစ္ အေရြးခံရဖူးတယ္။ အခု နွစ္ေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ၿပီးေနာက္မွာ ဆိုရွယ္လစ္တဦး ထပ္အေရြးခံရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ကာရွာမာဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ လူလတ္တန္းစား မိသားစုက ေမြးဖြားလာသူ ျဖစ္ပါတယ္။ မြမ္ဘိုင္းၿမိဳ့မွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ၿပီး ၁၉၉၄ ခုႏွစ္မွာ မြမ္ဘိုင္းတကၠသိုလ္မွ ကြန္ပ်ဴတာသိပၸံနဲ့ ဘြဲ့ရခဲ့တယ္။ မိုက္ခရိုေဆာ့ဖ္ကုမၸဏီမွ အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္သူ ဗီဗက္ခ္နဲ့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေနာက္ အေမရိကန္သို့ ေျပာင္းေရွြ့ေနထိုင္တယ္။ အေမရိကန္ေရာက္ျပီးေနာက္မွာ ကြန္ပ်ဴတာသိပၸံပညာကို စြန့္လွြတ္လိုက္ၿပီး စီးပြားေရးပညာကို ေျပာင္းလဲလိုက္စားခဲ့တယ္။ စီးပြားေရးမညီမ်ွမွုျပႆနာေတြကို အေျဖရွာခ်င္တာေၾကာင့္လို့ ဆိုပါတယ္။ ေျမာက္ကာရိုလိုင္းနားတကၠသိုလ္မွ စီးပြားေရးပါရဂူဘြဲ့ ရခဲ့တယ္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ ဆီယက္တယ္လ္ကို ေျပာင္းလာတယ္။ ေနာက္ ဆိုရွယ္လစ္ေရြးလမ္း (Socialist Alternative) အဖြဲ့မွ စည္းရံုးေရးမွူးတေယာက္ရဲ့ စည္းရံုးမွုနဲ့ အဖြဲ့၀င္ျဖစ္လာတယ္။ ၂၀၁၀ မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားခံယူတယ္။
သူ့ရဲ့သေဘာထား အယူအဆကို မွန္းဆႏိုင္ဖို့အတြက္ ျမိဳ့ေတာ္ေကာင္စီ၀င္အျဖစ္ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုပြဲမွာ သူေျပာခဲ့တဲ့ မိန့္ခြန္းထဲက အခ်ိဳ့ကို ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
“က်ြန္မ ဆိုရွယ္လစ္တံဆိပ္ကို ဂုဏ္ယူစြာနဲ့ တပ္ဆင္ထားပါတယ္။”
“ဆီယက္တဲလ္ၿမိဳ့ေတာ္ကို စိုးမိုးထားတဲ့ စူပါသူၾကြယ္ႀကီးေတြနဲ့ မဟာေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးေတြဟာ ဒီၿမိဳ့က မဟာအျမတ္အစြန္းေတြ ရရွိေနၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လုပ္သားျပည္သူေတြ၊ အလုပ္လက္မဲ့ေတြနဲ့ ဆင္းရဲသားေတြမွာေတာ့ ေန့စဥ္နဲ့အမ်ွ အခက္အခဲေတြ ပိုႀကီးလာေနတယ္။ အိမ္ခန္းခေတြက မိုးထိေအာင္ ျမင့္မားလာေနတယ္။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မွု စတာေတြဟာ သူတို့အတြက္ လက္လွမ္းမမီျဖစ္ေနတယ္။ ဒါဟာ ဆီယက္တဲလ္ တျမိဳ့တည္းမွာ ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူသားသမိုင္းမွာ အခ်မ္းသာဆံုးႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ က်ြန္မတို့ႏိုင္ငံမွာ ရွက္ဖြယ္လိလိ ျပည္သူသန္းငါးဆယ္ဟာ – ေျခာက္ေယာက္တိုင္းမွာ တေယာက္ – ဆင္းရဲတြင္းနက္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။”
“ဒါေတြကို ေျပာင္းလဲပစ္ဖို့ဆိုရင္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတဲ့ အလုပ္သမားေတြနဲ့ လူငယ္ေတြရဲ့ စည္းရံုးလွုပ္ရွားမွုေတြ လိုေနပါၿပီ”
“ဆိုရွယ္လစ္ေရြးလမ္းအဖြဲ့ထဲက က်ြန္မနဲ့က်ြန္မရဲ့လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြဟာ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ကမၻာႀကီးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္လိုသူတိုင္းနဲ့ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္သြားဖို့ အသင့္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ လုပ္သားျပည္သူေတြအေနနဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီအသစ္တရပ္ လိုအပ္ပါတယ္။ အလုပ္သမားလူတန္းစားက သူတို့ကိုယ္တိုင္ စီမံခန့္ခြဲၿပီး သူတို့ပဲ တာ၀န္ခံတဲ့ လူထုအဖြဲ့အစည္းတရပ္ လိုအပ္ပါတယ္။ သူတို့ရဲ့အက်ိဳးစီးပြားေတြအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္မယ့္ပါတီတရပ္၊ အက်ပ္အတည္းေတြ ႁပြမ္းတီးေနတဲ့စနစ္ေနရာမွာ အစားထိုးမယ့္ စနစ္တရပ္အတြက္ ရဲ၀ံ့စြာရပ္ခံသြားမယ့္ ပါတီတရပ္ လိုအပ္ပါတယ္။”
“မဟာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းႀကီးေတြရဲ့ အစီအစဥ္ေတြကို ခုခံတြန္းလွန္ဖို့ အသင့္ရွိေနတဲ့ ဆီယက္တဲလ္နဲ့ ႏိုင္ငံတ၀ွမ္းက ျပည္သူတိုင္းကို က်ြန္မ ပန္ၾကားလိုပါတယ္။ စည္းရံုးစုစည္းၾကပါ။ စီးပြားေရးနဲ့လူမွုေရး တရားမ်ွတမွုအတြက္၊ လူ့အဖြဲ့အစည္းရဲ့အရင္းအျမစ္ေတြကို လက္တဆုပ္စာလူနည္းစုေလးရဲ့ ေလာဘအလိုျဖည့္ဖို့မဟုတ္ဘဲ ျပည္သူတရပ္လံုးအက်ိဳးရွိရွိ အသံုးျပဳႏိုင္မယ့္ ဒီမိုကရက္တစ္ဆိုရွယ္လစ္ အေျပာင္းအလဲတရပ္အတြက္ လူထုလွုပ္ရွားမွုႀကီးေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ဖို့ က်ြန္မတို့နဲ့ လာပူးေပါင္းၾကပါ။ ေသြးစည္းၾကပါစို့။”
ဒါေတြကေတာ့ သူ့ရဲ့မိန့္ခြန္းထဲက ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အေမရိကန္ျပည္သူေတြဟာ ဒီမိုကရက္နဲ့ရီပတ္ဘလီကန္ပါတီ ၂ ခုက လွြမ္းမိုးျခယ္လွယ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကို ညည္းေငြ့စိတ္ပ်က္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ ၂ ပါတီလံုးက ဘယ္သူေတြအက်ိဳးကို ကိုယ္စားျပဳေနတယ္ဆိုတာကိုလည္း နားလည္သေဘာေပါက္ေနၾကတယ္။ မၾကာေသးမီက ေကာက္ယူခဲ့တဲ့စစ္တမ္းတခုအရ ဒီမိုကရက္နဲ့ ရီဘတ္ပလီကန္ေတြေနရာမွာ အစားထိုးႏိုင္မယ့္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္တရပ္ကို အေမရိကန္ ၆၀ ရာခိုင္ႏွုန္းက အလိုရွိၾကတယ္လို့ သိရပါတယ္။