စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္လူတန္းစား စစ္အာဏာရွင္စနစ္ နဲ႔ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမႈ

By | June 1, 2014

ထိုင္းမွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ျပန္ၿပီ။ အာဏာသိမ္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ မာရွယ္ေလာစစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေၾကညာတာပဲျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာၿပီးႏွစ္ရက္အၾကာမွာ အာဏာသိမ္းေၾကာင္း စစ္တပ္က တရားဝင္ ေၾကညာလိုက္တယ္။ အစိုးရအဖြဲ႕နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီး ႏွစ္ပါတီမွ ေခါင္းေဆာင္ ၁၅၀ ေက်ာ္ကို ထိန္းသိမ္းလိုက္တယ္။ ထိန္းသိမ္းခံရမယ့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားဟာ စစ္တပ္က ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ စာရင္းအတိုင္း သြားေရာက္သတင္းပို႔ၿပီး အဖမ္းခံၾကရတယ္။ ဒီတႀကိမ္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းတာဟာ ေသြးထြက္သံယိုမရွိ ညင္သာလွတယ္။

ထိုင္းႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္း ျဖစ္ေနတာ ၆ လ ေက်ာ္ ၇ လ ေလာက္ ၾကာေနခဲ့ၿပီ။ လႊတ္ေတာ္လည္း ဖ်က္သိမ္းထားရတယ္၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္လည္း ျပဳတ္သြားၿပီး ယာယီဝန္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ ထိန္းထားရတယ္။ အစိုးရယႏၲရားလည္း (လႊတ္ေတာ္ အစိုးရအဖြဲ႕ ႏိုင္ငံျခားေရးစတဲ့) မလည္ပတ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္တယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီႀကီး ႏွစ္ပါတီမွ ရွပ္နီေတြ ရွပ္ဝါေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္ ရက္ရွည္လမ်ား လမ္းေပၚထြက္ ဆႏၵျပေနၾကတဲ့အတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး မတည္ၿငိမ္မႈေတြလည္း ေပၚေပါက္ေနတယ္။ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း မသိတဲ့ အၾကမ္းဖက္လုပ္ရပ္မ်ားလည္း ေပၚေပါက္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ အက်ပ္အတည္းလို႔လည္း ဆိုၾကတယ္။

ရင္းခ်ာတဲ့ မဟာမိတ္လည္းျဖစ္ ဒီမိုကေရစီဖခင္ႀကီးလည္းျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္က ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔မွ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတာကို လက္မခံႏိုင္ေၾကာင္း ေ႐ြးေကာက္ခံ ဒီမိုကေရစီ အရပ္သားအစိုးရထံ အာဏာျပန္လႊဲေပးဖို႔ လိုေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားတယ္။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ အာဆီယံႏိုင္ငံတခ်ိဳ႕က ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း လုပ္ၾကဖို႔ ၫွိႏႈိင္းၾကဖို႔နဲ႔ စိုးရိမ္ပူပန္ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားတယ္။ သံခင္းတမန္ခင္း သေဘာအရ ဒီထုတ္ေဖာ္ခ်က္ေတြဟာ အေပ်ာ့စားမွတ္ခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္တယ္။

တကယ္ေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံေရးဟာ ဗမာျပည္သားေတြအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီတခါမွာေတာ့ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳး ဖန္တီးၿပီး ဗမာစစ္တပ္က (ေနာက္ဆုံးမွာ) အာဏာသိမ္းသြားႏိုင္တာမို႔ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းေနပါတယ္။ ထိုင္းစစ္တပ္က ဒီတခါၾကာမယ္ ေျပာထားတယ္။ အထက္လႊာ လစ္ဘရယ္ဓနရွင္ ပါတီႀကီးႏွစ္ခုရဲ႕ ေရေပၚဆီလူတန္းစားေတြ အာဏာလြန္ဆြဲပြဲနဲ႔ အားၿပိဳင္မႈပဲျဖစ္တယ္။ အဂတိလိုက္စားမႈ အာဏာအလြဲသုံးစားမႈ အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈ ဆိုတာေတြဟာ ႐ိုးေနၿပီျဖစ္လို႔ မဆန္းေတာ့သလို ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ မဲလိမ္ မဲခိုး မဲဝယ္ ဥပေဒလက္တလုံးျခားမႈ ေတြဟာ အ႐ိုးစြဲေနပါတယ္။ အျပန္အလွန္ လက္ၫႈိးထိုး ျပႆနာရွာေနၾကတာ ၾကာပါၿပီ။ ထိုင္းပညာတတ္ အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ အေျခခံလူတန္းစားေတြအဖို႔ ပြဲၾကည့္ပရိတ္သတ္လို ျဖစ္ေနတယ္။ လြတ္လပ္အမွီအခိုကင္းတဲ့ လႈပ္ရွားမႈမ်ား မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတာ ၾကာပါၿပီ။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လည္း ထိုင္းဓနရွင္အသိုင္းအဝိုင္းက လုပ္ထားၾကတာပါ။ ထိုင္းဒီမိုကေရစီဟာ ထိုင္းဓနရွင္လူတန္းစား အာဏာလုရာ ပါဝါကစားကြင္း ျဖစ္ေနတာၾကာပါၿပီ။

ဓနရွင္လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဓနရွင္ပါတီႀကီး ႏွစ္ပါတီ သုံးပါတီ ေလးႏွစ္ငါးႏွစ္တႀကိမ္ စနစ္တက် (ေခၚဆိုေလ့ရွိတဲ့) ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ ဒီမိုကေရစီေဘာင္ထဲက အလွည့္က် အုပ္ခ်ဳပ္ၾကတာပါ။ လႊတ္ေတာ္သက္တမ္း ေလးႏွစ္ငါးႏွစ္တႀကိမ္ အမတ္မ်ားကို အလဲအလွယ္လုပ္ဖို႔ ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရးႀကီးတဲ့ အဆုံးအျဖတ္ကို လႊတ္ေတာ္ျပင္ပမွာ ၫွိၾကတာပါ။ အေပးအယူလုပ္ၾကတာပါ။ ေနာက္ၿပီးလူထုကတင္ေျမွာက္ ထားတာမဟုတ္တဲ့ ဘုရင္ကလည္း ၀င္ပါတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုၫွိရာမွာ ကိုယ့္ဘက္က အသာစီးရဖို႔၊ လူထုေထာက္ခံမႈရွိေၾကာင္း ျပသဖို႔ လူႀက္ိဳက္မ်ားမယ့္ စကားလုံးေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးမီး႐ႉးမီးပန္းေတြ ေဖာက္ၾကပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ စကားစစ္ထိုးတယ္ဆိုတာ ျပႆနာကို အေျဖရွာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စကားေျပာစြမ္းရည္ ျပိဳင္ၾကတာပါ။ မိမိတို႔ ဓနရွင္လူတန္းစား အက်ိဳးစီးပြားကို ဥပေဒ နည္းဥပေဒ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဟိုလိုကာကြယ္မလား၊ ဒီလိုကာကြယ္မလား ဆိုတာကိုပဲ ျငင္းခုန္ၾကတာပါ။
ဖြံ႕ျဖိဳးၿပီး အရင္းရွင္ႏိုင္ငံမ်ားမွာ ဒါဟာ အသားက်ေနပါၿပီ။ အဂၤလန္နဲ႔ စကင္ဒီေနးဗီးယန္း ႏိုင္ငံမ်ားလို စည္းမ်ဥ္းခံဘုရင္စနစ္လား၊ ျပင္သစ္၊ အေမရိကန္တို႔လို သမၼတႏိုင္ငံစနစ္လား ဆိုတာပဲကြဲတာပါ။ စစ္႐ႈံးၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ အရင္းရွင္ လစ္ဘရယ္ယဥ္ေက်းမႈ အသားက်ပါတယ္။ အာရွမွာေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ (ေခၚဆိုေလ့ရွိတဲ့) ကမၻာ့အႀကီးဆုံး ဒီမ္ိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီးျဖစ္တဲ့ အိႏၵိယမွာ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ အသားက်ပါတယ္။ စစ္ၿပီးေခတ္ အေမရိကန္ရဲ႕ ႀကီးၾကပ္မႈေအာက္မွာ ဂ်ပန္မွာ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကရက္ပါတီနဲ႔ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီေဟာင္းနဲ႔ ေစ့စပ္ကာ လြတ္လပ္ေရးရလာတဲ့ အိႏၵိယမွာ အမ်ိဳးသားကြန္ဂရက္ပါတီတို႔ ႀကီးစိုးပါတယ္။ ေလာက္ေလာက္လားလား ရွိရွိမရွိရွိ (ေခၚဆိုေလ့ရွိတဲ့) ဥပေဒတြင္း အတိုက္အခံပါတီတခ်ိဳ႕ ေပၚေပါက္ပါတယ္။

ကိုလိုနီထမ္းပိုးေအာက္က လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ အာရွ – အာဖရိက – လက္တင္အေမရိက ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံ အမ်ားစုႀကီးမွာ အေနာက္တိုင္းစံတန္ဖိုးမ်ားနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ အသားက်ဖို႔ ခက္ပါတယ္။ သမိုင္းျဖတ္သန္းမႈျခင္း မတူဘူး။ စီးပြားေရး အဆင့္ေနရာျခင္း မတူဘူး။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္ေပၚတိုးတက္ပုံျခင္း မတူဘူး။ မတူတာေတြမ်ားတယ္ ပုံတူကူးခ်လို႔ အံမဝင္ပါဘူး။ အဓိကကြာျခားခ်က္က အေနာက္ဖြံ႕ျဖိဳးၿပီးႏိုင္ငံေတြက အရင္းရွင္စနစ္ ရင့္မွည့္ေနၿပီး ဖြံ႕ျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြက အရင္းရွင္စနစ္ထဲ တိုးဝင္ဆဲပဲ ရွိပါေသးတယ္။

လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီက အထြတ္အျမတ္ျပဳထားတဲ့ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ ဆိုတာမွာကို ျပႆနာရွိပါတယ္။ အေနာက္တိုင္း ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ဖြင့္ဆိုထားတဲ့ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံဆိုသည္မွာ အုပ္စိုးသူ (အစိုးရ) နဲ႔ အုပ္စိုးခံ (ျပည္သူ) တို႔ရဲ႕ တာဝန္နဲ႔ရပိုင္ခြင့္ကို ပဋိဉာဥ္ျပဳျခင္းဆိုတာ လူၾကားေကာင္း႐ုံ ေရးသားထားတဲ့ စိတ္ကူးစံတရပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံတို႔၊ ပဋိဉာဥ္တို႔ဆိုတာ စစ္ႏိုင္သူ ဓားထက္သူတို႔က အေပၚစီးကေန ေရးဆြဲၾကတာပါပဲ။ ဒါဟာ တေလာကလုံးဆိုင္ရာ အမွန္တရားျဖစ္ပါတယ္။ ဓနရွင္ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ ဆိုတာ အုပ္စိုးသူ ဓနရွင္လူတန္းစား အခ်င္းခ်င္း ေစ့စပ္အေပးအယူလုပ္ၿပီး (ပဋိဉာဥ္ျပဳ) တည္ထြင္ထားတဲ့ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဓနရွင္လူတန္းစားက (အလွည့္က်) ထာ၀ရအုပ္စိုးဖို႔နဲ႔ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား (အေျခခံလူတန္းစား) ထာ၀ရ အုပ္စိုးခံျဖစ္ဖို႔ ေရးဆြဲထားတာပါ။

အလုပ္သမား၊ လယ္သမား အေျခခံလူတန္းစားကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ျပည္သူ႕ကိုယ္စားလွယ္ေတြကိုယ္တိုင္ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံကို ေရးဆြဲႏိုင္မွ အဲဒီဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့ ျပည္သူ႕အားကို စုစည္းထားႏိုင္မွ စစ္မွန္တဲ့ ျပည္သူ႕ဒီမိုကေရစီ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံ ျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဖြံျဖိဳးဆဲႏိုင္ငံေတြက လက္ေဝခံဓနရွင္လူတန္းစားဟာ (သူတို႔က အမ်ိဳးသားဓနရွင္အျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပုံေဖာ္ၿပီး ဇာတိေသြးဇာတိမန္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာဆိုတဲ့ ဓနရွင္အမ်ိဳးသားေရးဝါဒ နဲ႔လည္း မႈိင္းတိုက္ေလ့ရွိတယ္) အမွီခိုကင္းတဲ့လူတန္းစား မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ဟာ လူထုနဲ႔ကင္းကြာတယ္ ႏိုင္ငံစုံဘ႑ာအရင္းကို မွီခိုမွရွင္သန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ခ်င္း မိတ္ဖက္ျဖစ္တာထက္ ျပိဳင္ဖက္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အာဏာ၊ ဓန အခြင့္အေရး အေဝမတည့္ၾကပါဘူး။ တည္ၿငိမ္ဖြံ႕ျဖိဳးတဲ့ကာလမွာ တည့္သလို ရွိၾကေပမယ့္ ဆုတ္ကပ္နဲ႔ႀကဳံတဲ့အခါ ကြဲၿပဲလြယ္ပါတယ္။ (သူတို႔ခ်င္း) ႏိုင္ငံအေရး အက်ပ္အတည္း ေပၚပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဓားပါတဲ့ကုလား စားသြားသလို စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္ ဓနရွင္လူတန္းစားက အာဏာသိမ္းေတာ့တာပါပဲ။ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံဆိုတာလည္း ဘယ္ေလာက္ပဲ အဆီအသားပါတဲ့ စကားလုံးမ်ားနဲ႔ ေရးဆြဲထားသည္ျဖစ္ပါေစ စကၠဴစုတ္ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ အသစ္ျပန္ဆြဲေတာ့တာပါပဲ။

လစ္ဘရယ္ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံအရ အာဏာရနဲ႔ အတိုက္အခံ ပါတီႀကီးႏွစ္ရပ္ (အနည္းဆုံး) လိုပါတယ္။ လစ္ဘရယ္ယဥ္ေက်းမႈအရ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပုံေဘာင္ထဲက အတိုက္အခံျပဳရပါတယ္။ ကိုလိုနီထမ္းပိုးေအာက္က လြတ္လပ္ေရးရလာတဲ့၊ ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ မဖြံ႕ျဖိဳးေသးတဲ့ ႏိုင္ငံမ်ားမွာေတာ့ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ပါတီမ်ားက အဓိကပါတီႀကီးအျဖစ္ အာဏာရပါတီ ျဖစ္တာမ်ားပါတယ္။ သားစဥ္ေျမးဆက္လည္း အေမြဆက္ခံၾကပါတယ္။ ထိုင္းမွာေတာ့ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြက စစ္တပ္ကိုင္အာဏာသိမ္းတာ လက္ယဥ္ပါတယ္။ ၁၉ ႀကိမ္ ရွိၿပီလို႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ ထိုင္းဓနရွင္ဂိုဏ္းေတြ အေဝတည့္ၾကရင္ အစိုးရနဲ႔အတိုက္အခံ လစ္ဘရယ္ဖြဲ႕စည္းပုံ အသက္ဝင္ပါတယ္။ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္ေတြက သူ႕ေဝစုသူယူၿပီး စစ္တန္းလ်ားျပန္ပါတယ္။ သူ႕အက်ိဳးစီးပြား ထိပါးလာရင္ ကုလားျခင္းအတူတူ ဓားပါတဲ့ကုလားက အာဏာသိမ္းတာပါပဲ။

ဗမာျပည္မွာက ၁၉၅၈ မွာ အစမ္း ၁၉၆၂ မွာ တရားဝင္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းပါတယ္။ ယခုထိပါပဲ။ ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရးေနာက္ပိုင္းေခတ္ဟာ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္မ်ားရဲ႕ေခတ္လို႔ေတာင ္ေျပာႏိုင္တယ္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး (ေဟာင္း-သစ္) မ်ားက ၂၀၀၈-၂၀၁၀ နဲ႔ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီကို အသက္သြင္းလာတယ္။ စစ္တပိုင္းအစိုးရက အရပ္ဝတ္နဲ႔ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္အာဏာကို ဆက္ထိန္းပါတယ္။ စစ္တပ္ (စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္မ်ား) ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ ၂၅ % လႊတ္ေတာ္မွာ အလိုအေလ်ာက္ပါတယ္။ လိုအပ္ရင္ စစ္တပ္က တရားဝင္ အာဏာသိမ္းႏိုင္ေအာင္ ၂၀၀၈ မွာ ျပဌာန္းခ်က္ေတြ ထည့္ထားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္း (တခုခု) အေၾကာင္းျပၿပီး အင္ဒိုနီးရွားဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ဂိုလ္ခါပါတီကို စံျပဳေရးဆြဲထားတဲ့ ၂၀၀၈ ေအာက္က စစ္တပိုင္းအစိုးရဟာ ထိုင္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားကို စံနမူနာယူၿပီး တရားဝင္အာဏာျပန္သိမ္းရင္ အံ့ဩစရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။

အေနာက္ရဲ႕ပိတ္ဆို႔မႈေတြ ေလ်ာ့ပါးေအာင္နဲ႔ ျပဳျပင္ေရးမႈိင္းတိုက္ႏိုင္ေအာင္ လစ္ဘရယ္ေျဖေလ်ာ့မႈတခ်ိဳ႕ လုပ္တယ္။ NLD ကို တူတာတြဲလုပ္ဖို႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ပါတီအျဖစ္ ၂၀၀၈ ေအာက္မွာ ေနရာေပးတယ္။ ၈၈ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူမ်ားကို လစ္ဘရယ္ယဥ္ေက်းမႈအရ အရပ္ဖက္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားအျဖစ္ ေမြးတယ္။ NLD က ေနရာဝင္မယူရင္ တစည ကို ေပးႏိုင္တာပါပဲ။ အာဏာရနဲ႔ အတိုက္အခံရယ္လို႔ရွိမွလည္း လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ ပီျပင္မွာ ျဖစ္တယ္။ NLD နဲ႔ ၈၈ ၿငိမ္းပြင့္ တို႔က ၂၀၀၈ နဲ႔ ပုဒ္မ ၄၃၆ ျပင္ေရး ေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားမႈမ်ား လုပ္လာၾကတယ္။ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စစ္အုပ္စုကို ေဖ်ာင္းဖ်နားခ်႐ုံနဲ႔ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီကို ပီျပင္ေအာင္ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ရင္ မွားလိမ့္မယ္။ ငါ့ကုလားက ဓားမပါလို႔႐ႈံးတာ ျဖစ္မွာစိုးပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးက ထိုင္းနဲ႔မတူပါဘူး။ ထိုင္းေလာက္ေတာင္လည္း လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီ အသားမက်ေသးဘူး။ ဗမာျပည္ လူထုႀကီးက မ်ိဳးဆက္နဲ႔ခ်ီၿပီး ႏိုင္ငံေရးအသိ ႏိုးၾကားေန႐ုံမက ေသြးစြန္းေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ခါးခါးသီးသီး မုန္းတီးပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာက ေရေပၚဆီအသိုင္းအဝိုင္းသာ ျပည္ပသက္ေရာက္မႈ ေအာက္မွာ လစ္ဘရယ္ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားေနတာျဖစ္ၿပီး အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူလူထုႀကီးက မိမိတို႔ရဲ႕ အတၱဘာ၀ အေၾကာင္းအခ်က္အရ ႐ုန္းကန္တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ လူထုဟာ ႏိုင္ငံေရးေသမသြားဘူး။ စစ္ဗ်ဴ႐ိုကရက္ အာဏာရွင္စနစ္ကို မဖ်က္သိမ္းဘဲ တိုင္းျပည္ဟာ ေရွ႕ကိုတလွမ္းမွ တက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *