အေရးေပၚစီမံခန္႔ခြဲေရးဗဟိုေကာ္မတီဆိုသည္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ
မိမိတို႔သေဘာတား
(ထုတ္ျပန္ခ်က္ အမွတ္ ၁/၂၀၁၆)
(၁၇ – ၇ – ၂၀၁၆)
အစိုးရအေျပာင္းအလဲလုပ္ၿပီး၍ ရက္တရာအလြန္မွာပင္“အဓိက႐ုဏ္းျဖစ္ပြားခဲ့လွ်င္ လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ ကိုင္တြယ္ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရန္(Rapid Response) စီမံေပးရန္အတြက္ဆိုၿပီး ဗဟိုေကာ္မတီတခု ထြက္ေပၚလာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရသစ္တက္လာၿပီးေနာက္ တိုင္းျပည္တစံုတရာေအးခ်မ္းသြားလိမ့္မည္ဟု ထင္ေနသူေတြမွာ မ်က္လံုးမ်က္ဆံျပဴး ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့သည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားေတြ၊ ရင္ၾကားေစ့စကားေတြ ေသာင္းေသာင္းညံေအာင္ ၾကားေနရသည့္အၾကားမွ ေပၚထြက္လာေသာ အက္ဥပေဒျဖစ္သမို႔ ပိုၿပီးအံ့အားသင့္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤဥပေဒကို ျပ႒ာန္းျခင္းႏွင့္ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံက်င္းပရန္ ေျပာဆိုစိုင္းျပင္းေနခ်ိန္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေနသည္မွာ မည္သို႔ေသာအဆက္အစပ္ပါလိမ့္ဟု ေတြးသူကေတြးစရာ ျဖစ္လာသည္။
ေသခ်ာတာကေတာ့ စစ္တပ္နဲ႔ဒီခ်ဳပ္ အေပးအယူ ေကာင္းလာၿပီးေနာက္ ေပၚထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆစရာေတြ ရွိေနသည္။ သူတုိ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္မည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး အစရွိသည့္ စီမံကိန္းမ်ားေၾကာင့္ ေပၚလာႏုိင္သည့္ ျပည္သူ႕ေတာင္းဆုိမႈကုိ ေခ်မႈန္းႏုိင္ေရးအတြက္ ႀကဳိတင္ ျပင္ဆင္ထားျခင္းဟူ၍လည္း ယူဆစရာ ရွိသည္။
ဘီဘီစီအသံလႊင့္ခ်က္အရေတာ့ ဤအဖြဲ႕ကို ဖြဲ႔ေပးရန္ ျပည္ထဲေရးဌာနက ေတာင္းဆိုထားသည္မွာ ႏွစ္လေက်ာ္ ၾကာၿပီျဖစ္ၿပီး အခုမွ သမၼတက လက္မွတ္ထိုးျခင္းျဖစ္သည္ဟု ျပည္ထဲေရးဒုညႊန္ခ်ဳပ္ကေျပာေၾကာင္း သိရသည္။ ဒီေတာ့မွ သို႔ေလာ-သို႔ေလာေတြ ပိုမ်ားလာေတာ့သည္။ ဒီအစိုးရႏွင့္ျပည္ထဲေရးဌာနမွာ ခ်ိန္႐ြယ္ၿပီးသား ပစ္မွတ္မ်ား ႐ွိေနၿပီလား။ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာနဆိုတာ စစ္တပ္က ကိုင္ထားသည့္ ဝန္ႀကီးဌာနတခု မဟုတ္ပါလား။
ဤ ၁၁ ဦးပါ ဗဟိုေကာ္မတီစာရင္းမွာ နာမည္မ်ား မေတြ႕ရေသာ္လည္း ေဖာ္ျပထားသည့္ ရာထူးဌာနႏၱရေတြကို သတိထားၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရပ္သားက တမတ္သားမွ ပါပါ့မလားဆိုတာလည္း စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနပါသည္။
လက္႐ွိအစိုးရ၏ ဤေၾကညာခ်က္ထဲမွ ေနာက္ထူးျခားတာတခုမွာ ဆႏၵျပမႈဆိုသည္ကိို ဆူပူအၾကမ္းဖက္မႈဆိုသည္ႏွင့္ တတန္းတည္းသတ္မွတ္ သံုးႏႈန္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ေနဝင္း-ဗိုလ္သန္းေ႐ႊေခတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားရသည္။ ထို႔ျပင္“ေနာက္ကြယ္မွ ေသြးထိုးလႈံ႔ေဆာ္မႈ”၊ “မီဒီယာကို မီဒီယာနဲ႔တုံ႔ျပန္ေရး”၊ “ဆူပူအၾကမ္းဖက္မႈမ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ႀကိဳတင္ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ သတင္းရ႐ွိေရး” စသည္တို႔ကို ေတြ႕ရေတာ့ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔လက္ရာမ်ားကို ေအာက္ေမ့သတိရမိေစသည္။
အပိုဒ္ ၂ (စ) တြင္ ပါသည့္ “လူမႈေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၏ အကူအညီကို ရယူၿပီး ေပါင္းစပ္ညွိႏိႈင္း ေဆာင္႐ြက္သြားရန္” ဆိုျခင္းမွာ လူထု-လူထုခ်င္း ရန္တိုက္ေပးရန္၊ ႀကံ႕ဖြတ္ ေမြးထားသည့္ စြမ္းအား႐ွင္ေတြကို တရားဝင္အာဏာေပးဖို႔၊ ဖဆပလ ဖြဲ႔ခဲ့သည့့္ ျပဴေစာထီးတပ္ဖြဲ႕လိုဟာမ်ိဳးေတြ ျပန္ေပၚေပါက္ေစဖို႔ စီမံကိန္းျဖစ္ေနသည္။ ၂ဝ၁၅ ခုႏွစ္၊ မတ္လတုန္းက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေ႐ွ႕မွာ ဆႏၵျပေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို စြမ္းအား႐ွင္နာမည္ခံ ကေလကေခ်ေတြက ပုလိပ္ေနာက္ခံႏွင့္ ဝင္ရမ္းကားခဲ့သည္မ်ိဳး၊ ဒီပဲယင္းအစ လက္ပံေတာင္းႏွင့္ လက္ပံတန္းအလယ္၊ စစ္ကုိင္းအလုပ္သမားသပိတ္အဆုံး တရားလက္လြတ္ ၿဖဳိခြဲခဲ့သလုိမ်ဳိး တရားးဝင္တိုးလုပ္ဖို႔သာ ျဖစ္လာလိမ့္မည္။ သြားေလသူ ဗိုလ္/ဦးေအာင္ေသာင္းရဲ႕ လက္သံုးနည္းကို ေဆးေျပာင္းသုတ္ၿပီး ထုတ္လာျခင္းဟု ေျပာႏိုင္သည္။ ေနာင္ လမ္းေတြေပၚမွာ ဆႏၵျပ လူအုပ္ႀကီးေတြ ႏွစ္ဖက္႐ိုက္ၾက ႏွက္ၾကျဖစ္လွ်င္ ဤသည္မွာ ဤအက္ဥပေဒ၏ အဆက္ဟူ၍သာ ေျပာရမွာ ျဖစ္သည္။ ဤ အက္ဥပေဒမွာပါေသာ“ၿမိဳ႕နယ္၊ ရပ္ကြက္၊ ေက်း႐ြာကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေရးအဖြဲ႔မ်ား ဖြဲ႔စည္း ဆက္စပ္ေဆာင္႐ြက္ေပးသြားရန္”ဆိုသည္မွာ စြမ္းအား႐ွင္လို လူရမ္းကားေတြကို ေၾကာင္အေတာင္ပံတပ္ ျဖစ္ေစမည္သာျဖစ္သည္။ ျမစ္ မခ်မ္းသာမည့္ကိန္း ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ေမးစရာ႐ွိသည္က ထိုသို႔ ဖြဲ႕စည္းလိုက္ေသာ ရပ္ကြက္ကင္ေပတိုင္မ်ားကို ဘယ္သူက ကိုင္မည္နည္း။ ျပည္ထဲေရး ဆိုေသာအရာႀကီးလား၊ စစ္တပ္ဆိုေသာ ကုလားႀကီးလား။ ယေန႔ကဲ့သို႔ေသာ“ရင္ၾကားေစ့”ကာလႀကီးတြင္ ဖိႏွိပ္ေရး ယႏၱရားမ်ားကို ယခုကဲ့သို႔ တိုးခ်ဲ႕ေနျခင္းမွာ တိုင္းသူျပည္သားေတြအဖို႔ ရတက္မေအးစရာ ျဖစ္ေနသည္။
အပိုဒ္ ၂ (ဋ) တြင္ ပါေသာ “ညွိႏိႈင္းအစည္းအေဝးမ်ားျပဳလုပ္ရာတြင္ လုိအပ္ပါက အျခားျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးမ်ား၊ တပ္မေတာ္ အရာ႐ွိႀကီးမ်ားႏွင့္ အရပ္ဖက္အဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား ေခၚယူညွိႏိုင္းေဆာင္႐ြက္ရန္”ဟုဆိုသည့္ စာသားမ်ား၏ အဓိပၸာယ္အရဆိုလွ်င္ ဆႏၵျပမႈမ်ားကို ၿဖိဳခြဲရာတြင္ စစ္တပ္ႏွင့္လက္တြဲလုပ္ေရးဆိုသည္ကို အနည္းဆံုး ေ႐ြးခ်ယ္စရာလမ္းအျဖစ္ထားေၾကာင္း ေပၚလြင္ေနသည္။
ယေန႔ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရးမွာ လြတ္လပ္စြာဆႏၵျပခြင့္႐ွိသည္ဆိုုျခင္းကို လူထုေတြ သေဘာေပါက္နားလည္ေအာင္ လုပ္ေရးက အဓိကလား၊ လူေတြမလႈပ္ရဲေအာင္ လုပ္ေရးက အဓိကလား ေမးစရာျဖစ္ေနသည္။ ဤေမးခြန္းကို ယခင္ေခတ္မ်ားက ေမးစရာမလိုသျဖင့္ မည္သူမွ်မေမးခဲ့။ သို႔ေသာ္ ယခုေတာ့ ေမးရေတာ့မည္။
တကယ္က ဆႏၵျပျခင္းဆိုသည္မွာ ေက်ာင္းသားေလးေတြကျပ-ျပ၊ အလုပ္သမားေတြကျပ-ျပ၊ သံဃာေတာ္ေတြက ျပ-ျပ၊ အနည္းႏွင့္အမ်ား ႏိုင္ငံေရးလကၡဏာ ေဆာင္သည္ခ်ည့္ျဖစ္သည္။ ထမင္းမဝလို႔ ဆႏၵျပသည္ကို “ႏိုင္ငံေရးေသြးထိုးလံႈ႕ေဆာ္မႈမ်ားျဖင့္”ဆိုသည့္ ဝါးလံုး႐ွည္နဲ႔သိမ္းရမ္းၿပီး ၿဖိဳခြဲျခင္း၊ ဖိႏွိပ္ျခင္းမ်ားလုပ္လွ်င္ လူရယ္စရာဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
ယေန႔ ဗမာျပည္တြင္ ဆက္တိုက္လို ေတြ႕ေနရေသာ လူမ်ိဳးေရး၊ ဘာသာေရးျပႆနာမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ မည္သူေတြ႐ွိသည္ဆိုျခင္းကို လူတိုင္းသိသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအထိ ထိုေနာက္ကြယ္မွ လူမ်ားကို ေမးေတာင္ေငါ့မျပႏိုင္ဘဲ ႐ွိသည္မဟုတ္လား။ ဤႏိုင္ငံတြင္ ယခုအဓိကလုပ္ရမည္မွာ ရာစုႏွစ္တဝက္ေက်ာ္ ထင္သလိုရမ္းကားခဲ့ေသာ ငရဲေခြးႀကီးကို ျပင္ပေမာင္းထုတ္ေရး ျဖစ္သည္။ အတြင္းသို႔ ဆြဲသြင္းေရးမဟုတ္ေပ။
ဗဟိုစည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီ
ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ
(၁၇ – ၇ – ၂၀၁၆)