အလုပ္သမားသပိတ္ကို ျဖိဳခြဲႏွိမ္နင္းမႈ အဆင့္ဆင့္
ေဆြးေႏြးညႇိႏိႈင္းမႈမ်ား
အလုပ္သမားမ်ားသည္ စစ္ကိုင္းစက္ရုံေရွ႕တြင္ ရက္ေပါင္း ၆၀ ၾကာ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကသည္။ ဆင္းရဲ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ေတြ႔ခဲ့ၾကရသည္။ မီးဖြားကာစ ကေလးမ်ား ေသဆုံးခဲ့ရသည္။ မိုးသီးဒဏ္ေၾကာင့္ မိန္းကေလးတေယာက္ ေဆးရုံပို႔ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ အလုပ္သမားမ်ား၏ ဒုကၡကို မည္သူမွ် အေရးလုပ္ေျဖရွင္းေပးျခင္း မရွိခဲ့။
ထို႔ေၾကာင့္ အျခားေရြးစရာမရွိေတာ့ေသာ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ဧျပီလကုန္ပိုင္းတြင္ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ကားျဖင့္ ထြက္ခြာခဲ့ၾကသည္။ ဝမ္းတြင္းျမိဳ႕အေရာက္ ျမတ္ညီေနာင္ ဘုရားအနီးတြင္ အာဏာပိုင္တို႔က တားဆီးခဲ့ၾကသည္။ ထိုေန႔သည္ ဧျပီလ ၂၆ ရက္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ျမတ္ညီေနာင္ ဘုရားဝင္းအတြင္းတြင္ ဝင္ေရာက္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကရာ အာဏာပိုင္တို႔က ႏွစ္ရက္အတြင္း ျပႆနာ ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးပါမည္။ ဧျပီ ၂၇၊ ဧျပီ ၂၈ ႏွစ္ရက္ေစာင့္ဆိုင္းပါဟုေျပာျပီး အလုပ္သမားမ်ားကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္ခိုင္းခဲ့သည္။ စစ္ကိုင္း အလုပ္သမားမ်ား အလြန္သေဘာထားၾကီးၾကသည္။ ရက္ ၆၀ ကာလတြင္ မည္သူကမွ် အေရးမလုပ္ခဲ့ေသာ္ လည္း ယခု ၂ ရက္ေစာင့္ပါဆိုေသာအခါ ညႇိႏိႈင္းခ်က္ကို လက္ခံျပီး ျပန္ဆုတ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္ကိုင္းျပန္ ေစာင့္ခဲ့ေသာ ထိုႏွစ္ရက္အတြင္း မည္သူတဦးတေယာက္မွ်ပင္ ေရာက္မလာခဲ့။ ဖုန္းေလးတခ်က္ပင္ ဆက္မည့္သူမရွိခဲ့။ စာေလးတေၾကာင္းပင္ ေပးပို႔သူ မရွိခဲ့။
အာဏာပိုင္တို႔က သူတို႔ကတိေပးသည့္ ႏွစ္ရက္အတြင္း အေၾကာင္းမျပန္ခဲ့သည့္အတြက္ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ေနျပည္ေတာ္အထိ ခ်ီတက္လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ အာဏာပိုင္မ်ားသည္ စစ္ကိုင္းတံတားမွ စတင္တားျမစ္သည္။ ေဆြးေႏြးသည္။ ထို႔ေနာက္ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္တားဆီးပိတ္ဆို႔သည္။ ေဆြးေႏြးၾကျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မွ် အေရးမပါ အရာမေရာက္ခဲ့။
ဝမ္းတြင္းျမိဳ႕အေရာက္တြင္ ေနာက္တၾကိမ္ ေဆြးေႏြးၾကျပန္သည္။ အလုပ္သမားမ်ားဘက္က သူတို႔လိုလားခ်က္မ်ားကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားမွာ အလုပ္ထုတ္ခံခဲ့ရသည့္ အလုပ္သမား ၁၆၁ ေယာက္အနက္ အလုပ္သမား ၆၀ ဦးကို အလုပ္ျပန္ခန္႔ေပးရန္၊ က်န္အလုပ္သမားမ်ားကို အနီးအနား ပတ္ဝန္းက်င္ရွိစက္ရုံမ်ားတြင္ ေနရာျပန္လည္ ခ်ထားေပးရန္၊ ၾကားကာလ နစ္နာေၾကးေပးရန္၊ အလုပ္ရွင္၏ ဥပေဒခ်ဳိးေဖာက္မႈမ်ားကို အေရးယူေပးရန္၊ အလုပ္သမားသပိတ္စစ္ေၾကာင္းမွ အလုပ္သမားမ်ားအား အေရးမယူရန္ တို႔ျဖစ္သည္။
အာဏာပိုင္မ်ားဘက္မွ ၅ ရက္ ေစာင့္ပါ။ ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းေပးပါမည္ဟု ကတိေပးေသာေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ားက လိုက္ေလ်ာကာ သပိတ္စစ္ေၾကာင္းကို ၅ ရက္ ရပ္နားေပးခဲ့သည္။ ၅ ရက္အၾကာတြင္ စစ္ကိုင္းတိုင္းဝန္ၾကီး ဦးေဆာင္ေသာအဖြဲ႔ ေရာက္လာသည္။ အလုပ္သမား ၅၆ ေယာက္ကို ရပ္နီးရပ္ေဝးစက္ရုံတခ်ဳိ႕တြင္ အလုပ္ျပန္ရေအာင္ လုပ္ေပးမည္။ ထိုအထဲတြင္ ေဖာင္းျပင္၊ မုဒုံ၊ ကေလး၊ တမူးလို ရပ္ေဝးေနရာမ်ဳိးေတြလည္း ပါဝင္သည္။ အလုပ္ရွင္ကို အေရးယူသင့္ မယူသင့္မွာ ၅ ရက္ႏွင့္ မဆုံးျဖတ္ႏိုင္ဟုဆိုသည္။ ရက္ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းရမည္နည္းဟုေမးရာ မေျဖႏိုင္။ သပိတ္ေမွာက္အလုပ္သမားမ်ားကို အေရးမယူရန္ ကတိမေပး။ ထူးျခားခ်က္ကား ထိုအေၾကာင္းျပန္ၾကားခ်က္ကို ေရးထားသည့္ စာကို ဖတ္ရုံဖတ္ျပသည္။ မိတၱဴေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရာ ျငင္းဆန္သည္။ မိတၱဴအဘယ္ေၾကာင့္ မေပးႏိုင္သနည္းဆိုေသာ အခ်က္မွာ မရွင္းလင္းပါ။ ႏႈတ္ကတိမွ်သာ ေပးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ တရားဝင္မိတၱဴ မေပးျခင္းလား။ ၎တို႔၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ကို အမ်ားျပည္သူသိမွာ စိုးေသာေၾကာင့္လား။ အဘယ္ေၾကာင့္ သိမွာ စိုးရိမ္သနည္း။ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ နည္းပါးလြန္းသည္မွာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ျဖစ္သည္။
ထို႔ထက္ပို၍ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ေကာင္းေသာအခ်က္မွာ အလုပ္သမားမ်ားကို တည္းခိုစရာေနရာမရေအာင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားကိုပင္ သံဃမဟာနာယက အဖြဲ႔ကိုု အသုံးျပဳ၍ ဖိအားေပးေသာအခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ အလုပ္သမားမ်ား လမ္းေဘးတြင္ အိပ္ၾကရသည္မွာ အလြန္စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ေကာင္းလွသည္။ ရက္စက္လြန္းပါသည္။ ရာသီဥတုပူျပင္းသည့္အျပင္ ေကာင္းစြာအနားယူခြင့္ မရေသာေၾကာင့္ ရမည္းသင္းသို႔ ခ်ီတက္သည့္ေန႔တြင္ အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ သတိလစ္ေမ့ေမ်ာကာ ေဆးရုံတင္လိုက္ရသည္။
လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား လာေရာက္ေတြ႔ဆုံခဲ့သည္။ ထိေရာက္ေသာ အကူအညီ မေပးႏိုင္ခဲ့။ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ကို ေျပာေပးပါမည္ဟု ဆိုသည္။ ႏႈတ္ကတိမွ်သာ။ အမွန္တကယ္လုပ္ပိုင္ခြင့္ ဘာမွ်ရွိပုံမရ။ ေနာက္တေန႔တြင္ လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒က အလုပ္သမားမ်ား စာတင္ပါဟု ေျပာသည္။ ျမင္ေန၊ သိေန၊ ၾကားေနရုံမက အခ်ိန္မေရြးလာေတြ႔လို႔ ရပါလ်က္ႏွင့္ စာတင္ခိုင္းေနသည္မွာ ဗ်ဴရိုကေရစီဆန္လြန္းလွသည္။ လက္ေတြ႔ဘာမွ ျဖစ္မလာခဲ့။ အလုပ္သမားသပိတ္အား သမၼတဦးထင္ေက်ာ္က ေလးစားပါသည္။ သမၼတကိုယ္စားလွယ္ လာေရာက္ေတြ႔ဆုံပါမည္ဟု သတင္းစကားၾကားေသာေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ား ဝမ္းသာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္ျဖစ္မလာခဲ့သည္မွာ အားလုံးသိၾကသည့္အတိုင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
သပိတ္ျဖိဳခြဲဖမ္းဆီးျခင္း
ေနာက္ဆုံးတြင္မူ ယခင္အစိုးရလက္ထက္ကကဲ့သို႔ပင္ ျဖိဳခြဲဖမ္းဆီးျခင္းျဖင့္ အဆုံးသတ္ခဲ့သည္။
ကိုင္တြယ္ပုံကိုင္တြယ္နည္း၊ ျဖိဳခြဲပုံျဖိဳခြဲနည္းသည္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရလုပ္ပုံကိုင္ပုံႏွင့္ မ်ားစြာမကြာ။ တပုံစံတည္း တထပ္တည္း ျဖစ္ေနသည္။ အေပ်ာ့အျပင္း အနည္းငယ္သာ ကြာသည္။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရက ေက်ာင္းသားမ်ားကို ျဖိဳခြဲႏွိမ္နင္းလိုေသာအခါ သတင္းစာမ်ားမွတဆင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို နည္းမ်ဳိးစုံျဖင့္ အျပစ္တင္ေဝဖန္ခဲ့သည္။ လူထုက ေက်ာင္းသားကို အထင္မွားေအာင္ ဝါဒျဖန္႔ခ်ိသည္။ ယခုလည္း အလားတူ လုပ္ရပ္မ်ားကို လုပ္ခဲ့သည္။ ေမလ ၁၄ ရက္ေန႔တြင္ အလုပ္သမားဝန္ၾကီးဌာန ညႊန္ၾကားေရးမွဴး ဦးဝင္းရွိန္သည္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲျဖင့္ အလုပ္သမားမ်ားကို တိုက္ခိုက္ေဝဖန္ခဲ့သည္။ သတင္းစာမ်ားကလည္း အလုပ္သမားမ်ားကို အျပစ္တင္ေရးသားခဲ့သည္။ ေမလ ၁၇ ရက္တြင္ အလုပ္သမားဝန္ၾကီးဌာန ကိုယ္တိုင္က လက္ကမ္းစာေစာင္မ်ား လမ္းေပၚထြက္ ျဖန္႔ေဝျပီး အလုပ္သမားမ်ားကို တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ ကိုယ္က်င့္တရား ကင္းမဲ့လွပါေပသည္။ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္ ငါးမင္းေဆြဆန္လွသည္။ မည္သူညႊန္ၾကားခဲ့ပါသနည္း။
မတ္လ ၁၈ ရက္တြင္ တပ္ကုန္းျမိဳ႕နယ္ ေညာင္လြန္႔ရြာအနီးတြင္ ရဲက ပိတ္ဆို႔တားဆီးထားခဲ့သည္။ ခရိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး ေရာက္လာျပီး “ေရွ႕ဆက္မတိုးပါႏွင့္။ ေနျပည္ေတာ္ေကာင္စီ ဥကၠ႒ ေဒါက္တာမ်ဳိးေအာင္ လာေရာက္ေဆြးေႏြးပါမည္”ဟုဆိုသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ပ်က္ကြက္သည္ကိုၾကဳံခဲ့ဖူးျပီမို႔ အလုပ္သမားမ်ား မယုံၾက။ ဘယ္အခ်ိန္ လာမလဲ၊ အခ်ိန္အတိအက်ေျပာ ပါဟု ဆိုေသာအခါ ေနာက္တနာရီခြဲအတြင္း လာဖို႔ အာမခံသည္ဟု ဆိုသည္။ အလုပ္သမားမ်ားသည္ စိတ္ရွည္သည္းခံေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ တနာရီခြဲၾကာေသာအခါ ေဒါက္တာမ်ဳိးေအာင္ ေပၚမလာပါ။ ေဒါက္တာမ်ဳိးေအာင္ႏွင့္ လာေရာက္ေတြ႔ရန္ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ ၅ ဦး လိုက္ခဲ့ပါဟု တမ်ဳိးေျပာင္းျပီးေခၚျပန္သည္။ အြန္လိုင္းတြင္ တက္လာသည့္ ဗီဒီယိုထဲ၌“ရွင္တို႔လူၾကီးေတြျဖစ္ျပီး အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာတယ္ေနာ္” ဟု အမ်ိဳးသမီးအလုပ္သမား တေယာက္က အျပစ္တင္ေျပာဆိုေသာအခါ ခရိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးတြင္ ေျဖစရာစကား မရွိေခ်။ “ဟုတ္ကဲ့ပါ၊ ဟုတ္ကဲ့” ပါဟုသာ ေျပာသည္။ အလုပ္သမားမ်ား ယုံၾကည္မႈပ်က္ျပားေလျပီ။ ေခါင္းေဆာင္ ၅ ဦးကို ခြဲထုတ္ေခၚေဆာင္ျခင္းသည္ ဖမ္းဆီးလိုေသာေၾကာင့္သာဟု အလုပ္သမားမ်ားက ယူဆသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ား အားလုံးသြားေရာက္ေတြ႔ဆုံမည္ဟုဆိုကာ ေရွ႕ဆက္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ၾကသည္။ ရဲမ်ားက အလိုက္သင့္ လမ္းဖြင့္ေပးလိုက္ၾကသည္။ အတားအဆီး သံဆူးၾကိဳးမ်ားကိုပင္ ဖယ္ရွားေပးလိုက္ေသးသည္။
အလုပ္သမားမ်ား သံဆူးၾကိဳးအဆီးအတားကို ေက်ာ္သြားေတာ့မွ ေရွ႕ေနာက္ပိတ္ကာ ဝိုင္းဝန္းပိတ္ဆို႔ဖမ္းဆီးလိုက္ၾကေလသည္။ အတင္းအဓမၼ အၾကမ္းပတမ္း ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ဖမ္းဆီးၾကသည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကိုပင္ လက္ေကာက္ဝတ္မ်ားတြင္ ဖမ္းသူမ်ား၏ လက္ရာမ်ား အေခ်ာင္းလိုက္ေပၚေအာင္ အတင္းခ်ဳပ္ေႏွာင္ ဖမ္းဆီးၾကသည္။ ကိုႏွင္းေအာင္ကို အရပ္ဝတ္တေယာက္က အခ်ဳပ္ကားထဲအေရာက္တြင္ လက္သီးႏွင့္ထိုးသည္။ ထူးျခားေသာအခ်က္မွာကား ရဲအရာရွိေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ထိုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အရပ္ဝတ္မ်ား၏ ၾသဇာအာဏာကား မေသးလွ။ ထိုအရပ္ဝတ္မ်ားကို အသုံးျပဳျခင္းသည္လည္း ဗိုလ္သန္းေရႊလက္ထက္ ဦးသိန္းစိန္လက္ထက္က စြမ္းအားရွင္မ်ားကို အသုံးျပဳပုံႏွင့္ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။ ဒီမိုကေရစီအစိုးရ လက္ထက္ေရာက္ျပီ ဆိုေသာ္ျငားလည္း ဘာမွန္းမသိေသာ အရပ္ဝတ္မ်ား၏ အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈမွာ ရွိေနဆဲသာတည္း။
အၾကမ္းဖက္ျခင္း လုံးဝမရွိဘဲ ျငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပခဲ့ၾကေသာ အလုပ္သမားမ်ားကို အၾကမ္းဖက္ဖမ္းဆီးခဲ့ေလသည္။
နိဂုံးခ်ဳပ္ သင္ခန္းစာ
ယခုအခါ ဗမာႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံေပါင္းစုံက မ်က္စိက်ေနၾကသည္။ ဗမာႏိုင္ငံထြက္ သယံဇာတ၊ ကုန္ၾကမ္းမ်ားကို မ်က္စိက်သကဲ့သို႔ ေစ်းခ်ဳိ လုပ္သားေစ်းကြက္ၾကီးမွာလည္း ႏိုင္ငံတကာ အရင္းရွင္မ်ားအတြက္ သြားရည္က်ေလာက္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ ၎တို႔ေနထိုင္ေသာ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္ျပီး ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အလုပ္သမားလုပ္ခ ေစ်းၾကီးလွသည္။ အလုပ္သမားအခြင့္အေရး ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သည့္ ဥပေဒမ်ားကလည္း အမ်ားအျပားရွိသည္။ လူ႔အခြင့္အေရးသမားမ်ားကလည္း မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနျပန္ေသးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ အရင္းရွင္မ်ားသည္ ေစ်းႏႈန္းခ်ဳိသာျပီး ဥပေဒအကာအကြယ္မဲ့သည့္ ဗမာအလုပ္သမား ေစ်းကြက္ကို စိတ္ဝင္စားၾကသည္။ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားကလည္း ႏိုင္ငံတကာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြ ဝင္လာေရး၊ စီးပြားေရတိုးတက္ေရးကိုသာ အဓိကစိတ္ဝင္စားၾကသည္။
အလုပ္သမားေစ်းကြက္သည္ ဗမာႏွင့္အျပိဳင္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္၊ ကေမၺာဒီးယား၊ အိႏၵိယ၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ ထိုင္း၊ မေလးရွားတို႔တြင္လည္း အျပိဳင္အဆိုင္ရွိၾကသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစားသည္ ကိုယ့္အလုပ္သမားမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ အခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ရန္ထက္ ႏိုင္ငံတကာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ားအေနျဖင့္ ဘာမွ်စိုးရိမ္ပူပန္စရာမရွိဘဲ ဗမာအလုပ္သမားမ်ားကို စိတ္ၾကိဳက္ခိုင္းေစႏိုင္ေၾကာင္းကိုသာ ျပသခ်င္ၾကသည္။ အလုပ္သမားမ်ားကို ႏိုင္ငံတကာအရင္းရွင္မ်ားက ညႇင္းပန္းႏွိပ္စက္မွာထက္ အလုပ္သမားမ်ား ေတာင္းဆိုဆႏၵျပၾကေသာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတကာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ား ေၾကာက္သြားၾကမွာကို ပို၍စိုးရိမ္ၾကသည္။
ဤသို႔ေသာ အေျခအေနမ်ဳိးေအာက္တြင္ အလုပ္သမားလူတန္းစားသည္ မိမိအက်ဳိးကို မိမိဘာသာ ကာကြယ္ၾကရလိမ့္မည္။ ကိုယ့္အခြင့္အေရးအတြက္ ကိုယ့္ဘာသာတိုက္ပြဲဆင္ၾကရလိမ့္မည္။ ယေန႔ေခတ္တြင္ အလုပ္သမားအေရး ေဆာင္ရြက္သူ ပညာတတ္မ်ားသည္လည္း အားလုံးလိုလိုက ႏိုင္ငံတကာက ေပးစာကမ္းစာႏွင့္ မကင္းၾကသူမ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ပင္လွ်င္ ေႏွာင္ၾကိဳးႏွင့္ မကင္းသူမ်ားျဖစ္ရာ အားကိုးေလာက္စရာမရွိေပ။
ယခု စစ္ကိုင္းအလုပ္သမားသပိတ္ ျဖစ္စဥ္ကို ျပန္လည္သုံးသပ္လွ်င္ ဥပေဒမ်ားမွာ အလုပ္သမားမ်ားကို အကာအကြယ္ မေပးႏိုင္ေၾကာင္း ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ရသည္။ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ဗ်ဴရိုကရက္ၾကီးမ်ားသည္ ဥပေဒကို အသုံးျပဳကာ အလုပ္သမားမ်ားကို ႏွိပ္စက္ကလူျပဳမူသြားၾကေၾကာင္းလည္း ေတြ႔ရသည္။ အစိုးရဖန္တီးေပးထားေသာ ယႏၱရားမ်ားမွာလည္း အားကိုအားထားျပဳ၍မရ။ အေရးၾကီးေသာ အလုပ္သမား ကိစၥရပ္မ်ားစြာ အတြက္ သူတို႔တြင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိေၾကာင္း သူတို႔ကိုယ္တိုင္ဝန္ခံခဲ့ရေလျပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ အလုပ္သမားမ်ားအေနျဖင့္ မတရားေသာဥပေဒမ်ားကို တိုက္ဖ်က္ေရးမွာ မျဖစ္မေနလုပ္ရမည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ တရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဥပေဒကို မတိုက္ႏိုင္သမွ် အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ တရားမွ်တမႈကို မရႏိုင္ေပ။
အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ အေျခအေနမွာ စီးပြားေရးဖိႏွိပ္မႈေအာက္ က်ေရာက္ေနရုံသာမက ဥပေဒေႏွာင္ၾကိဳးအမ်ဳိးမ်ိဳးႏွင့္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ တုပ္ေႏွာင္ထားျခင္းကိုလည္း ခံစားေနၾကရသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ အေျခအေနဆိုးေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ရန္မွာ ဗမာတႏိုင္ငံလုံးရွိ လူမ်ဳိးေပါင္းစုံအလုပ္သမားမ်ား ေသြးစည္းညီညြတ္စြာ တိုက္ပြဲဝင္သည့္နည္းမွတပါး တျခားနည္းလမ္း မရွိေပ။ အလုပ္သမားလူတန္းစား၏ လြတ္ေျမာက္မႈကို အလုပ္သမားလူတန္းစားကိုယ္တိုင္၏ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ျဖင့္သာရရွိႏိုင္မည္ဆိုေသာ ကားလ္မာ့စ္၏ ေျပာစကားသည္ ယေန႔ ဗမာအလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ေျပာၾကားထားသကဲ့သို႔ ရွိေလသည္။
(ျပီးပါျပီ။)
(အေရးေတာ္ပံုဂ်ာနယ္ အတြဲ ၂ အမွတ္ ၅ တြင္ ေဖာ္ျပမည့္ ရဲေဘာ္တဦး၏ အစီရင္ခံစာ ျဖစ္ပါသည္။)