ကြန္ျမဴနစ္တုိင္းျပည္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အရင္းရွင္တိုင္းျပည္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စစ္တပ္ဟာ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရရဲ႕အမိန္႔ကို နာခံရတာခ်ည္းပဲ ျဖစ္တယ္။ ယုတ္စြအဆံုး ဘုရင့္ႏုိင္ငံေတာ္မွာလည္း စစ္တပ္ဟာ ဘုရင့္အမိန္႔ကို နာခံရတာျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ အစဥ္အလာတရပ္လုိ၊ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းတစ္ရပ္လုိ ကမၻာ႔ႏုိင္ငံေတြမွာ က်င့္သံုးၾကတယ္။ စစ္တပ္နဲ႔ကာခ်ဳပ္ဆိုတာ အစုိးရအဖြဲ႔ဝင္ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး ဌာန၊ ဝန္ႀကီးရဲ႕ လက္ေအာက္မွာရွိရတာျဖစ္တယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစၿပီး ဗမာျပည္မွာေတာ့ ဒီအစဥ္အလာ ဗိုလ္ေနဝင္းကစၿပီး ခ်ိဳးေဖာက္ခဲ့တယ္။ စစ္တပ္ဟာ တုိင္းျပည္အထက္ မွာ အစိုးရရဲ႕အထက္မွာအၿမဲရွိမယ္ဆုိတာကို သေဘာတရားတခုသဖြယ္ က်င့္သံုးခဲ့လာၾကတယ္။ စစ္အုပ္စုက ဘယ္ေလာက္အထိ မုိက္မိုက္မဲမဲ ေျပာၾကဆုိၾကသလဲဆိုေတာ့ “တပ္မေတာ္သာအမိ – တပ္မေတာ္သာအဖ” ဆုိတဲ့ အထိျဖစ္တယ္။ “တပ္မေတာ္အင္အားရွိမွ တုိင္းျပည္အင္အားရွိမယ္” လုိ႔ ကေျပာင္းကျပန္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီလိုအခ်က္ေတြထဲမွာ အဆိုးတကာ့ အဆုိးဆံုးအခ်က္ကေတာ့ “ႏုိင္ငံေတာ္၏ အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈ အခန္းက႑တြင္ တပ္မေတာ္က ပါဝင္ထမ္းေဆာင္ႏုိင္ေရးတုိ႔ကို အစဥ္တစုိက္ဦးတည္သည္ ” ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။
ဒီအခ်က္နဲ႔ အရာအားလံုးရဲ႕အထက္မွာ၊ အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္မႈအခန္းမွာ စစ္တပ္က ကန္ထရုိက္ယူထားပါတယ္။
စစ္တပ္ကို ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္က ဘယ္လိုမွ အမိန္႔ေပး၊ညြန္ၾကား၊ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရပါဘူး။ စစ္တပ္ကို ႏုိင္ငံေတာ္ အစုိးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္က အမိန္႔ေပး၊ညြန္ၾကား၊ထိန္းခ်ဳပ္လို႔ မရေပမယ့္ စစ္တပ္ကေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္တုိ႔အေပၚ စိတ္ႀကိဳက္ျခယ္လွယ္ႏုိင္ခြင့္ေတြ ရယူထားပါတယ္။ ၂၀၀၈အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၂၀ ပုဒ္မခြဲ (က မွ စ ) ထိၾကည့္ပါ။
ကာခ်ဳပ္က စိတ္ႀကိဳက္ေရြးထားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ (၁၆၆) ဦးကို လႊတ္ေတာ္သုိ႔ ေစလႊတ္ႏုိင္ခြင့္ရွိၿပီး အခ်ိန္မေရြး လဲလွယ္ အစားထုိး ႏုိင္တယ္။( ပုဒ္မ ၁၇ ကိုၾကည့္ပါ)။
အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးမွာ ၾကည့္မလား စစ္တပ္ကသေဘာမတူရင္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ရာႏႈန္းျပည့္ အႏုိင္ရရံုနဲ႔ လႊတ္ေတာ္တြင္းမွာ အႏုိင္ရပါတီဟာ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္လို႔ မရႏုိင္ပါဘူး။
အစိုးရအဖြဲ႔မွာလည္း (ျပည္ထဲေရး၊ ကာကြယ္ ေရး၊ နယ္စပ္ေရး) ဝန္ႀကီးဌာန သံုးခုစလံုး (ကာခ်ဳပ္) စစ္တပ္က ခ်ဳပ္ကုိင္ထားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးအခ်က္အလက္ေတြ “၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” ထဲမွာ သိပ္ကို မ်ားလွပါတယ္။
ဒီအခ်က္ေတြက (state within a state) ဆုိသလို စစ္တပ္ဟာ ႏုိင္ငံအတြင္းမွာ အားလံုးရဲ႕အထက္မွာ ဘယ္သူမွ ထိလို႔၊ တို႔လို႔ မရတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့ႏုိင္ငံ တစ္ခုလုိ ပီပီျပင္ျပင္က်င့္သံုးေနတဲ့ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဦးထင္ေက်ာ္အစိုးရအဖြဲ႔အေနနဲ႔ ဦးစားေပးအစီအစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးကိစၥေတြမွာ (ကာခ်ဳပ္)နဲ႔စစ္တပ္က ခြင့္ျပဳသေလာက္/ ခြင့္ေပးသေလာက္သာ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခြင့္ရပါလိမ့္မယ္။ လက္ေတြ႔သာဓကတခုအျဖစ္ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား လႊတ္ေပးတဲ့ ကိစၥမွာပဲၾကည့္ပါ။
အားလံုးရဲ႕အထက္က စစ္တပ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္၏အတုိင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို အတုိင္ပင္ခံအႀကံေပးမလဲ – ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို အမိန္႔ေပးညြန္ၾကားမလဲဆုိတာကလည္း “စည္းကမ္းျပည့္ဝတဲ့ ဒီမုိကေရစီစည္းဝုိင္း”ထဲမွာ အေတြ႔အႀကံဳသစ္၊သင္ခန္းစာသစ္တခု ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ေမလ ၄ ရက္ေန႔က အမ်ိဳးသားလႊတ္ေတာ္ထဲမွာ တင္သြင္းတဲ့ “အေရးႀကီးအဆို” နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကာကြယ္ေရး ဝန္ႀကီး ဗိုလ္စိန္ဝင္းရဲ႕ေျပာဆုိခ်က္ေတြကလည္း ႏုိင္ငံေတာ္(အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ဥပေဒျပဳေရးနဲ႔ တရားစီေရး) ကို ကာကြယ္ေနတာ ဒုိ႔စစ္တပ္ပဲ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သာသာနဲ႔နာနာႏွက္ၿပီး အထက္စီးကေန လႊတ္ေတာ္နဲ႔လႊတ္ေတာ္ကုိယ္စားလွယ္ေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္သြားတာပါ။ လက္ခ်ာေပးသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ ဗိုလ္စိန္ဝင္းက “အေရးႀကီးအဆုိ” ကို ရုပ္သိမ္းခုိင္းတဲ့အထိ ရင့္သီးေမာက္မာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ေနာက္ဆံုးမွာ“ဥကၠ႒တဦးအေနျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ထား ရွိသင့္သည္ဟုေတြ႔ရွိရေၾကာင္း” လႊတ္ေတာ္ဥကၠ႒ မန္းဝင္းခုိင္သန္းက “မွတ္တမ္းတင္တယ္” ဆုိတာနဲ႔ အေျခမပ်က္ေအာင္ စခန္းသိမ္းလုိက္ရတာပါ။
ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္စိန္ဝင္း ေျပာတာေတြကိုၾကည့္ပါ။ အထင္ရွားဆံုးအခ်က္က သူဟာ လက္ရွိဦးထင္ေက်ာ္ အရပ္သားတပုိင္း အစုိးရအဖြဲ႔ထဲက ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္လို႔ ဘယ္လိုပဲဆိုေနၾကပါေစ သူဟာ လက္ရွိအစုိးရကို နည္းနည္းေလးမွ ကုိယ္စားျပဳၿပီး ေျပာမသြားတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ သူ ေျပာသမွ်အခ်က္ေတြဟာ စစ္တပ္နဲ႔ ကာခ်ဳပ္ကိုပဲ ဗဟုိျပဳၿပီး ေျပာသြားတာေတြခ်ည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
“စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ ဒီမိုကေရစီ သုိ႔မဟုတ္ စစ္အုပ္စုဒီမိုကေရစီ” ဆုိတာ ဒါပါပဲ။
ဒီလိုအေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ သင္ခန္းစာေတြကို သမၼတဦးထင္ေက်ာ္ အရပ္သားတပုိင္းအစုိးရနဲ႔လႊတ္ေတာ္တုိ႔ အေနနဲ႔“ျပည္တြင္းၿငိမ္း ခ်မ္ေရး၊ ၂၁ရာစု ပင္လံု၊ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရး ၊ ေခတ္စနစ္နဲ႔မေလ်ာ္ညီတဲ့ ဥပေဒမ်ားဖ်က္သိမ္းေရး” စတဲ့ ကိစၥေတြ အေကာင္ အထည္ေဖာ္ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါမွာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ကတၱီပါလက္အိတ္စြပ္ထားတဲ့ သံလက္သီးကို ဆက္လက္ျမည္းစမ္း၊ ေတြ႔ႀကံဳေနၾကရဦးမွာပါ။
အမွန္တကယ္ ေျပာင္းလဲပစ္ရမယ့္ အရင္းခံကိစၥႏွစ္ခုက ႏုိင္ငံေရးအေပၚ၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီမ်ားနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားအေပၚ ဗိုလ္က်ေနတဲ့ စစ္အုပ္စုအေတြးအေခၚကို ဖ်က္သိမ္းပစ္ေရးနဲ႔ စစ္တပ္ကို အစိုးရအဖြဲ႔ရဲ႕ဝန္ႀကီးဌာနတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာနေအာက္ ျပန္ပို႔ေရးပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဒီအရင္းခံႏွစ္ခုကို ပီပီျပင္ျပင္ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ မလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ေသးဘူးဆိုရင္ ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ အေျပာင္းအလဲဆုိတာေတြဟာ “အေပၚယံအေျပာင္းအလဲ (ဝါ) စစ္တပ္/စစ္အုပ္စုအလိုက် အေျပာင္းအလဲ” ေတြသာ ျဖစ္ၿမဲျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို “အေပၚယံ အေျပာင္းအလဲ၊ စစ္တပ္အလုိက် အေျပာင္းအလဲ”ေတြက ျပည္သူေတြရဲ႕ ႏုိးၾကားမႈနဲ႔ စိတ္အားထက္သန္မႈကို ေတြေဝထုိင္းမိႈင္းသြားေစဖုိ႔ေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။
စစ္အုပ္စုဟာ တုိင္းျပည္နဲ႔လူထုအထက္ကေန ဗိုလ္က်စုိးမိုးခဲ့တာ ၁၉၆၂ ကေန စၿပီး ေရတြက္ရင္ ရာစုႏွစ္ဝက္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ၊ ဒီေလာက္ရွည္ၾကာျပင္းထန္တဲ့ ဖိႏိွပ္မႈေအာက္မွာ ရလဒ္သံုးခု အထင္အရွားေပၚထြက္လာပါတယ္။
ပထမတခုက ျပည္နယ္ျပည္မ မက်န္ ျပည္သူလူထုတရပ္လံုးက ဒီစစ္တပ္ကို မုန္းတီးရြံ႔ရွာေနတဲ့အခ်က္
ဒုတိယတခုက တုိင္းရင္းသားတိုင္းလုိလိုက လက္နက္စြဲကုိင္တိုက္ခုိက္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။
တတိယတခုက စစ္အုပ္စု က ခ်မ္းသာသထက္ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝလာေစၿပီး၊ တုိင္းျပည္နဲ႔ျပည္သူလူထု ကေတာ့ ဆင္းရဲမြဲျပာက် သထက္ က်လာခဲ့ရတယ္ဆုိတဲ့အခ်က္ေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။
အတုိခ်ဳပ္ၿပီးေျပာရရင္ တည့္တည့္တန္းတန္းထားရွိရမယ့္ ပစ္ကြင္းဟာ စစ္အုပ္စုရဲ႕ဗိုလ္က်ေရးအေတြးအေခၚကိုဖ်က္သိမ္း၊ စစ္တပ္ကို ေနရာမွန္ျပန္ပို႔ေရးျဖစ္ၿပီး အဓိကလုပ္ငန္းတာဝန္ကေတာ့ “ ၂၀၀၈ အေျခခံဥပေဒ” ဖ်က္သိမ္းေရးသာျဖစ္ပါတယ္။