ဒီမိုကေရစီနဲ႔အစိုးရ

By | February 23, 2014

ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံ၊ ဒါမွမဟုတ္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုမွာ ဒီမိုကေရစီဘယ္ေလာက္ ခံစားခြင့္႐ွိရမယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူက ျပ႒ာန္းသလဲ။ ဘယ္သူက ဆံုးျဖတ္တာလဲ။

ျပည္သူေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔တန္တဲ့အစိုးရ၊ ကိုယ္နဲ႔တန္တဲ့စနစ္သာ ရၾကတယ္ဆိုတဲ့ ျပည္ပက ေျပာဆိုတာေတြကို ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးထဲ ဆြဲယူလာလို႔ ေျပာၾကဆိုၾကတာေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့လည္း “လူေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔တန္တဲ့ ဒီမုိကေရစီပဲရတယ္” လို႔ ေျပာၾကျပန္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူလူထုကို ဒီမိုကေရစီကို နားလည္ေအာင္၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ထိုက္တန္ေအာင္ ေနတတ္ဖို႔ သင္ေပးရတယ္လို႔လည္း ေျပာသူက ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုေအာက္တန္းက်တဲ့၊ တာ၀န္မဲ့တဲ့ စကားမ်ိဳးကို အထူးေခ်ပေနစရာမလိုေပမယ့္ ဒီကိစၥနဲ႔ ဆက္ေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုကိုေတာ့ ေထာက္ျပလိုပါတယ္။

ႏိုင္ငံေရးမွာ နိုင္ငံတႏိုင္ငံကို အရင္း႐ွင္ႏိုင္ငံ၊ ဆို႐ွယ္လစ္ႏိုင္ငံ၊ ပေဒသရာဇ္ႏိုင္ငံ၊ ကိုလိုနီႏိုင္ငံ စသျဖင့္ ေခၚဆိုေလ့႐ွိတာ လူတိုင္းအသိပါ။ ဒီလိုေခၚဆိုတာဟာ အဲဒီႏိုင္ငံမွာ အဓိကက်င့္သံုးေနတဲ့ စီးပြားေရး/ႏိုင္ငံေရးစနစ္အရ ေခၚဆိုၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းၿပီ- ဒီေနရာမွာ က်င့္သံုးဆိုတဲ့စကား ပါလာပါတယ္။ ဒါျဖင့္ အဲဒီစနစ္ကို ဘယ္သူက က်င့္သံုးတာလဲ။ ဘယ္သူက ခ်မွတ္တာလဲ။

ျပည္သူလူထုမွာ ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ေ႐ြးခ်ယ္သတ္မွတ္ခြင့္ ႐ွိသလား။ တတိုင္းျပည္လံုးကိစၥ ေျပာတာပါ။ တေနရာတည္း၊ တအိမ္တည္းအတြက္ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ႐ွင္းပါတယ္။ ျပည္သူလူထုမွာ ဒီအခြင့္အေရး မ႐ွိပါဘူး။ ဒါေတြအားလံုးကို ျပ႒ာန္းသတ္မွတ္တာဟာ အုပ္စိုးသူအစိုးရပါ။ အိမ္တအိမ္မွာ အိမ္စည္းကမ္းကို အိမ္ေထာင္ဦးစီးက သတ္မွတ္တာလိုပါပဲ။ အုပ္စုိးသူအစိုးရ/အာဏာရအုပ္စု/လူတန္းစားဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကာလအတြင္းမွာ သူ႔အုပ္စိုးမႈကို ခိုင္ၿမဲေစတဲ့၊ အကာအကြယ္ေပးတဲ့၊ ဒါ့အျပင္ သူ႔အက်ဳိးစီးပြားကို တိုးတက္ႀကီးပြားေစတဲ့ စနစ္တရပ္ကိုပဲ ေ႐ြးခ်ယ္သတ္မွတ္က်င့္သံုးပါတယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံတိုင္း၊ အစိုးရတိုင္းပါ။ ျခြင္းခ်က္မ႐ွိပါဘူး။

ဒါနဲ႔တပါတည္း ဒီတိုင္းျပည္ထဲက လူထုေတြကို ဘယ္ေလာက္လြတ္လပ္ခြင့္ ေပးမယ္ဆိုတာကိုလည္း အခုေရးခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြကိုေထာက္ၿပီး သတ္မွတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာ ဒီမိုကေရစီေဘာင္အက်ယ္အ၀န္းပါ။ ျပည္သူလူထုမွာ ကိုယ့္ဘာသာသတ္မွတ္၊ တိုးခ်ဲ႕လို႔ မရပါဘူး။ တိုးခ်ဲ႕ဖို႔လုပ္ရင္ အုပ္စိုးသူေတြနဲ႔ ပဋိပကၡျဖစ္ပါတယ္။

အုပ္စုိးသူက အဲဒီလိုဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးေတြကို သတ္မွတ္တာမွာ အဓိကအားျဖင့္က တရားဥပေဒဆိုတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားဥပေဒဆိုရာမွာ တခ်ိဳ႕က ဒီမိုကေရစီနဲ႔မပတ္သက္တာ – ဥပမာ “ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ ဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒ” ဆိုတာမ်ိဳး – ႐ွိသလို ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒလိုဟာကေတာ့ တိုက္႐ိုက္ကို သက္ဆိုင္ေနပါတယ္ (တျခားတိုက္႐ိုက္သက္ဆိုင္တဲ့ ဥပေဒေတြလည္း ႐ွိပါေသးတယ္)။ အုပ္စိုးသူေတြဟာ ဒီလို သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ ေရးဆြဲခ်မွတ္ထားတဲ့ ပုဒ္မ (၁၈) လို တရားဥပေဒဆိုတာေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ကိုင္တာအျပင္ ဥပေဒျပင္ပက၊ ဥပေဒထဲမွာ မပါတဲ့ နည္းေတြနဲ႔လည္း ခ်ဳပ္ကိုင္ပါေသးတယ္။ ဥပမာ ထင္သလိုဖမ္း၊ ထင္သလိုညွဥ္းပမ္း၊ ထင္သလိုေသေစတာမ်ိဳးပါ။ အခုတေလာ ႀကံ႕ဖြတ္စစ္အစိုးရ တြင္တြင္လုပ္ေနတဲ့ အိမ္ေတြ ဖ်က္၊ လယ္ေတြလု လုပ္ေနတာေတြဟာလည္း ဥပေဒျပင္ပက လုပ္ရပ္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေတြက ျပေနတာက တိုင္းျပည္တျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီဘယ္ေလာက္ထြန္းကားတယ္ဆိုတာ အုပ္စိုးတဲ့အစိုးရအေပၚ မွာပဲတည္တယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ေက်းပိုင္ကၽြန္ပိုင္ေခတ္ကေန ကေန႔ေခတ္အထိ ႏိုင္ငံအသီးသီးမွာ ဒီလို႐ွိခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ ျပည္သူလူထုကို ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ထိုက္တန္တဲ့လူေတြျဖစ္ေအာင္ သင္တန္းေပးတယ္ဆိုတာဟာ တကယ့္တာ၀န္႐ွိသူကို အာ႐ံုလြဲေအာင္လုပ္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အကာအကြယ္ေပးတာ၊ သက္သာေအာင္ေျပာရရင္ မေရာင္ရာဆီလူးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္မွာဒီမိုကေရစီထြန္းကားေအာင္ တကယ္လုပ္ခ်င္ရင္ အုပ္စိုးတဲ့လူေတြကိုသာ သင္တန္းေပးရပါမယ္။ ဒါဟာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသလား။

ဒီေန႔ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြ ေျပာေနၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ဒီမိုကေရစီေတြ- အေမရိကန္၊ ျပင္သစ္၊ အဂၤလိပ္- တို႔ရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေတြကို ဘယ္လိုရခဲ့ၾကပါသလဲ။ လက္ျဖန္႔ေတာင္းၿပီး ရခဲ့ၾကတာလား၊ သင္တန္းေတြေပးၿပီး ရခဲ့ၾကတာလား၊ ၾကားတႏိုင္ငံ ၀င္ျဖန္ေျဖေပးလို႔ ရခဲ့ၾကတာလား။ အားလံုးျပင္းထန္တဲ့တိုက္ပြဲေတြ ေရ႐ွည္၀င္ၿပီးမွရခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သမိုင္းစာအုပ္တိုင္းက အတိအလင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *